Mombasa here we are.

Een verlaat vertrek dinsdag ochtend, gasten hadden wel ingecheckt maar kwamen niet in het vliegtuig opdagen waardoor de bagage er weer uit moest.
Hierdoor waren we bijna een uur later in Nairobi waardoor het een spurt werd naar de vlucht richting Mombasa.
Bagage van de band, visum kopen, door de controle, op een holletje naar een ander gebouw, weer door de security check en dan eindelijk in de vervolg vlucht.
En dus steeds met 50 kilo bagage zeulen, nou ja het is voor een goed doel.
De security vroeg of er iets aan te geven was.
No sir, lady's you know, they use a lot of clothes for 5 weeks!
De man moest eens weten!
Na 10 minuten stegen we weer op, op het nippertje dus.
Het zweet droop over mijn gezicht, de luchtvochtigheid is meteen hoog en de adrenaline ook!!

Maar goed, om 23.30 kwamen we in Mombasa aan, stond de taxi al op ons te wachten en waren Helen en Johnson Mokaja, onze hoast family dolgelukkig ons weer te zien.

Woensdag onze telefoon en internet weer werkend gemaakt en wat rondgebeld.
Iedereen is blij onze stem weer te horen.
Ook Johnson en de rest van de familie verblijdt met o.a. veel donaties van het A.V.L , splinternieuwe operatie klompen, we gingen meteen aan de slag om de naam van het ziekenhuis er op te zetten, je weet maar nooit!
2 mooie mond spreiders voor tonsillectomie, gekregen van een firma en nog zoveel meer!
De ogen glommen!
Ook mooi spul via Hermien van een ziekenhuis in Hoogeveen, het kon niet op.

Ik kreeg vorig jaar een telefoon met carkit, kon toen niet mee, nu wel, geen bekeuringen meer en gebel tijdens het rijden, wat een luxe, wel broodnodig want als directeur van een ziekenhuis wordt je continu gebeld.

Donderdag ochtend naar de stad om op de Matatute stappen die ons naar het Taita gebied brengt.
Een 4 uur durende tocht waarbij je je niet verveeld.
Eerst zorgen voor een goed plekje in de Matatu.
Talloze verkopers die ons van alles aan willen smeren voor de tocht naar Mwatate waar we met het medical oogkamp mee zullen doen.
Politie checks, overvol beladen matatu's, een deur die uit de matatu valt als hij te ver open gaat, naar zweet stinkende mensen in nylon kleding, tja katoen is te duur of niet aanwezig.
Fietsers met vol beladen water tonnen waarbij de fiets als vervoersmiddel dient en de mensen er naast lopen.
Karren voort getrokken door ezels en hoog opgetast met alles wat maar vervoerbaar is.
Tuk tuks stampvol, een wonder dat die vooruit kwamen.
Het is een genot voor het oog om met wapperende haren naar buiten te kijken wat er allemaal aan ons voorbij trekt.
Ik ken de taferelen maar al te goed maar het is altijd weer inspirerend om te zien.

Uiteindelijk kwamen we halverwege de middag in Mwatate, Taita county aan om ons voor te bereiden op het Eye camp.
Daarover later meer, nu gaan slapen, ik ben moe.

Assante Carla.

Dit is het laatste verhaal op deze site.
De nieuwe weblogs plaats ik voortaan op:

carlasonder.reismee.nl