MAMA AFRICA.

Zondag besluiten we na een heerlijke wandeling langs het strand net te doen alsof we de gasten zijn van Hotel The Reef waar we in Oktober verbleven.
Het zwembad lonkt, evenals de ligbedden.

Via de achterkant van het hotel sneeken we naar binnen en nemen een duik in het zwembad.
Het tij is dusdanig dat je niet altijd de zee in kunt, of je moet heel ver lopen om het water te bereiken.

Na een relaxte middag weer huiswaarts.

Mama Africa....... wordt er geroepen, de man die in het hotel werkt blijkt me te herkennen van vorig jaar en is oprecht geïnteresseerd,of we nog steeds de kinderen helpen? ja roepen we volmondig en er komt een tevreden grijns op zijn gezicht alsof hij denkt, dat moeten er meer doen.
Gezamenlijk stappen we in de matatu en kletsen verder.

Dan wordt er op het dak van de matatu geklopt, dit is een teken als je er uit wilt.
Een zeer oude Moslim man die achterin zit moet er uit, maar komt met geen mogelijkheid naar voren.
Zijn “jurk” zit zo strak om zijn benen, dat hij met recht geen stap kan verzetten.
Tja... hij is er toch ook in gekomen zou je denken.
Een hoop gemor bij de jongen die de deur bediend, omdat het hem te lang duurt, en er ontstaat een discussie.
Er zijn ons al een paar matatu's gepasseerd, en dat zijn “gemiste” klanten.
Na enige tijd weet de man de matatu uit te komen, het was net een komische act.

SeaSide Hospital, maandag ochtend gaan we er op eigen gelegenheid naar toe omdat Johnson een weekje naar de familie is richting noord Kenia.

Er wordt druk gepoetst en geboend, de vloertegels blinken je tegemoet.
De nieuwbakken moeder van zaterdag is net naar huis met de baby, het gaat ze goed.
We gaan in de office weer verder met de instrumenten en zetten alles op de foto, we willen dit eind van de week af hebben.
Al het instrumentarium hebben we wel tientallen malen in de handen gehad en is beduimeld.
Dan is er een powercut en geen airco de rest van de dag, het zweet gutst van mijn gezicht en mijn broek is kledder nat, dan maar op een operatie doek zitten, anders glij ik van de stoel.

De keukenhulp klopt zachtjes aan de deur, willen we een lunch? Heerlijke kip met rijst en een groenten prutje, al het personeel krijgt dit 2 maal per dag.
Ze staat in het piepkleine keukentje verhit en met een glimmend gezicht in de pannen te roeren.
Helen de vrouw van Johnson heeft het meisje leren koken, er kwam niet veel van terecht, maar nu is het lekker!!!

Later in de week brengt Helen ons naar SeaSide, we willen wat lege dozen mee nemen naar het ziekenhuis om de gebundelde sets voorlopig in op te bergen.
De inpakker bij de kassa durft er geld voor te vragen, verbouwereerd staan we te kijken en denken dat het een grap is.
No way, en we besluiten weg te gaan.
In de auto gestapt worden we terug geroepen, de man kijkt wat beschaamd en is waarschijnlijk door zijn collega's tot de orde geroepen.
Ze kunnen toch gratis mee.

Coast General Hospital, al vele malen probeerden we Bancy het hoofd van de O.K. te bereiken zonder resultaat, dan er zelf maar naar toe, uiteindelijk bleek haar telefoon kapot te zijn, zo bereikt de mail haar ook, als het werkt.
Met open armen werden we ontvangen met een restant orthopedie spullen bij ons.
Ik hijs me in een veel te groot shirt en een broek met het kruis zo'n beetje tot mijn knieën.
Het meeste personeel maakt eigen hesjes en wast ze thuis, nou ik kan ze geen ongelijk geven met de beroerde voorraad kleding die er is.
De staking is net over en het hele ziekenhuis komt uit de slaapstand en moet weer opstarten.
Vandaag is er maar 1 operatie, een kindje van 3 dagen met een anus atresie waarbij een a.p. wordt aangelegd.

We maken een rondje over de afdeling en komen bij de centrale sterilisatie afdeling waar de dames bezig zijn met het vouwen van operatie gazen, edel handwerk.

Het meegebrachte instrumentarium van Oktober is al volop in gebruik en alles is voorzien van een gravure met de naam van het ziekenhuis en een nummer.
Onnoemelijk veel werk hebben ze er aan gehad.
Sets zijn aangevuld met nieuw spul en men is er erg happy mee.

De vraag die hen op de lippen brand, of we toevallig een boor over hebben?
Jammer maar helaas, het zal nog steeds met de hand moeten.
Volgende week als er weer volop gewerkt wordt gaan we er misschien weer heen om te helpen.

Tevreden verlaten we de afdeling met de wetenschap dat het hier goed terecht is gekomen en volop in gebruik is.


Het internet, je bent blij als het werkt.
Weer heb ik problemen om er op te komen, eerst was mijn tegoed op, wat nu weer?
Dan maar naar de Safaricom shop met Helen, ze moet toch slippers kopen voor 1 van de jongens.
Er staat in de internet winkel een rij tot aan de deur en er zijn maar 2 mensen om te helpen.
Menigeen moppert dat dit geen service is.
Als ik uiteindelijk aan de beurt ben na een half uur, blijkt dat mijn dongel is geblokkeerd, het registreren had dus niet zoveel zin, alhoewel heel veel mensen, ook Kenianen dit probleem hadden.
Helen heeft ondertussen de boodschappen gedaan en is happy, de schoenen zijn in de aanbieding en flink afgeprijsd.

Terug naar huis hebben we pech, een lekke band.
Meteen komen er allerlei mensen aangesneld om ons te helpen, je zou bijna denken dat er opzet in het spel is.

Een jonge man en een zielige arme sloeber proberen de krik onder de auto te monteren en het wiel er af te krijgen.
Dan blijkt dat ook het reserve wiel lek is en gaat Helen met het wiel in de Tuk Tuk naar de benzine pomp om het te laten repareren.
Wij zitten aan de overkant van de weg in de schaduw onder de boom en passen met de jongens op de auto.

Terug gekomen wordt het wiel er weer opgezet met de hulp van een krik die wel past ,aangeboden door een aardige Tuk Tuk driver die achteraf toch niet zo aardig blijkt te zijn.
We schijnen bij met het zaklampje van onze telefoon omdat het al donker begint te worden.

Wij vissen uit de huishoud portemonnee wat klein geld om aan de jongens te geven.
Dan ontstaat er een enorme discussie tussen Helen en de Tuk Tuk driver, ik denk dat hij geen geld wil voor zijn hulp, onnozel natuurlijk, nee hij wil meer geld, tja Mzungu's in het spel hè? dan denken sommigen er rijk van te worden.
We trappen er niet in.

En dat koopje met die goedkope slippers die uiteindelijk niet passen is uiteindelijk een dure koop geworden.


Vandaag donderdag is het verzengend heet, mijn schoenen plakken bijna aan het asfalt.
We worden gewaarschuwd 34 graden, aanvoelend als 37 graden en U.V 10 plus extreem.
De zon staat pal boven ons en brand ongenadig, schaduw is er niet, ik zie mezelf niet eens in de schaduw op de weg.

We gaan naar de printshop omdat ons “huiswerk” af is.
Twee mooie mappen zijn het geworden met van alle operatie sets de beschrijving en foto's er bij.
We zijn er trots op.

Op Radna squaire een oude bekende blijgemaakt.
De oudere dame herkent ons meteen en omhelst ons.
Ik bestel wat sieraden bij haar, ze gaat ze van de week voor me maken.

Een ijsje zit er niet in, de shop is nog dicht, dan een heerlijke cappuccino op het terras in de schaduw, en op de laptop ons vergapen aan de mooie lodges voor de safari, welke het wordt is nog een verrassing.

3 dagen safari naar Tsavo West en de Saltlicks, schijnt heel mooi te zijn, we verheugen ons er op.
Dat wordt genieten, maar eerst alle batterijen opladen als er tenminste al stroom is, dat valt nogal eens uit.


Straks pakken en vroeg naar bed, morgen ochtend 4.30 uur op!


Lieve groet Carla.