Kwale Eye Hospital.

Het is zondag ochtend, we besluiten er een relaxt dagje van te maken.
Slechts 1 afspraak vanmorgen met Roy Mandela, de fysiotherapeut van de A.P.D.K. die ons vorige keer vergezelde tijdens de Mobile Clinic.

In Cafe Mocha genieten we van een heerlijke cappuccino.
De ober herkent ons al van verre en weet de bestelling al uit zijn hoofd.
Cappuccino en een toegangscode voor het wifi internet, scheelt ons weer mb's op onze dongel.
We raken aan de praat met deze jongeman, opgegroeid in een weeshuis.
Scholing heeft hij ontvangen via een locale sponsor en nu werkt hij hier als ober.
Vervolg studie is in de maak in de food branch, het kan wel hier, als je er maar voor gaat en geluk hebt als je de juiste persoon tegen komt die toekomst in je ziet.

Dan vergezeld Roy ons met zijn zoontje Blakes van 3 jaar.
Voor hem heb ik een kleurboek en potloden, hij keurt letterlijk de sterren van de hemel.
Zo moet ook Roy zich voelen, in Heaven wanneer hij een laptop ontvangt die Hermien van haar neef heeft gekregen.
Deze kan zo goed worden gebruikt voor de specialisatie opleiding die hij doet naast zijn dagelijkse werk als fysiotherapeut.
Vader en zoon zijn gelukkig, een mooiere zondag kunnen ze zich niet wensen.

Dan gaan wij weer op huis aan met de matatu die de luid speakers op vol volume heeft staan, we trillen letterlijk op onze stoel en de bas begeeft het bijna.
We houden onze hand weer op als het wisselgeld uitblijft, tja wij kennen onderhand de prijzen uit het hoofd.
We duikelen de matatu uit, altijd weer een uitdaging om niet je hoofd te stoten want de daken zijn laag.

De tas gepakt en op naar de beach.
Via de publieke opgang benaderen we het strand, het is er druk met de lokale bevolking die ook van een zondags uitje genieten.
Er wordt gevoetbald en gelachen en de kanga verkopers proberen me weer wat doeken te verkopen.
Jammer voor hen maar ik ben al voorzien.

Bij Bahari Beach hotel lopen we via de achteringang het terrein op en laten ons in de hangmat ploffen, het voelt alsof we er gasten zijn, zo bekend zijn we er al.
Een duik in het met zout water gevulde zwembad koelt me iets af en ik doe een tukje in de schommelende hangmat, dit is echt genieten.
Net voor het donker wordt vertrekken we weer en kunnen thuis zo aanschuiven aan het diner.


Maandag ochtend vroeg op om op tijd naar Kwale te vertrekken.
We moeten de hele stad door naar de ferry, de oversteek maken en dan met de matatu naar Kwale Eye Hospital.
Hier hebben we een afspraak omtrent de Albino kinderen en de tas is gevuld met de helft van de zonnebrand en zonnebrilletjes.

Samson de tuinjongen draagt de tas het complex uit tot aan de weg waar we een matatu zullen nemen.
Dan stopt er een auto en wordt ons een taxi naar de stad aangeboden die we natuurlijk niet afslaan, lucky we.
Er blijkt in de auto een jongedame te zitten die net 2 weken geleden als apotheker is begonnen in Coast General Hospital, een voor ons zo bekend ziekenhuis waar wij regelmatig op de o.k. te vinden zijn, hoe klein kan de wereld toch zijn.
De chauffeur blijkt taxi driver te zijn in de stad en hij zet ons bij de Ferry af.
Dit scheelt een hoop gezeul met de zware tas en een extra overstap.
Het is rustig in de stad, de straten zijn schoongeveegd van lokale straatverkopers die de toegang tot de winkels versperren.

De ferry over met zo'n 1000 mensen die ook naar de overkant moeten en daar weer in een nieuwe matatu, we zijn dan zo'n 1 ½ uur onderweg voor we aan de rand van de weg bij de Eye Clinic aankomen.
Onderweg is er weer veel te zien, scharrelende kippen en mager vee en gigantische vuilnisbelten waarin menig mens aan het scharrelen is in de “hoop” er iets te vinden, je moet er niet aan denken.
Toch zijn de mensen heel inventief en al de plastic zakjes op de vuilnisbelt die uit de supermarkt komen worden door menig vrouw gewassen waarna ze aan repen worden geknipt.
Hierna worden er mandjes en zelfs vloerkleedjes van gehaakt, hoezo recycling?

Met de Tuk Tuk gaan we verder naar de kliniek waar we dus de afspraak hebben.

Allerhartelijkst worden we ontvangen bij de administratie.
Almasi de fieldworker voor de albino's is voor een workshop naar Nairobi en we hebben een ontmoeting met Verena zijn vervangster.
Dan komt Hellen, de directeur van de kliniek binnen dwarrelen en is happy ons te zien.
Ook zij ziet veel mogelijkheden voor locale samenwerking, dit scheelt tijd en geld.
Waarom zou iedereen opnieuw het wiel uitvinden, samen sta je sterk naar buiten toe.
Het is een pittige tante die weet waarover ze het heeft.
Zelf heeft ze de oogkliniek opgezet na in Engeland te zijn opgeleid als oogarts.

Als wij vertellen dat wij over 2 weken met de mobile naar Taita Taveta district gaan beginnen haar ogen te twinkelen.
De oogkliniek probeert er een satalite kliniek op te zetten.
In Taita Taveta district schijnen zeer veel albino's te leven met oog en oor problemen.
Dit is te ver weg van Kwale en daarom proberen ze hier locaal iets op te zetten.
Wij beloven als we in dit district zijn onze ogen en oren goed open te houden en de satalite plek te bezoeken.

Hellen heeft door dat we doorgewinterde dames zijn en daar maakt ze mooi gebruik van.
Of we niet willen kijken naar de afgewezen aanvraag voor een donatie voor de kliniek.
Zij is goed in haar vak, maar eindeloos papieren invullen is niet haar ding.
Dan komt ook de vraag of we eens de werkzaamheden op de o.k tegen het licht willen houden.
Dit kan volgens haar beter en vreemde ogen......
We krijgen een heerlijke locale lunch en ze laten ons daarna de o.k. zien.

Of ze ook protocollen op papier hebben, tja... die liggen wel ergens en er wordt driftig gezocht en gevonden.
Het ziet er niet slecht uit en we besluiten de procedure van voorbereiden tot operatie door te lopen op de o.k zelf.
Dan blijkt dat we nog wel wat punten op de i kunnen zetten en geven de enige geschoolde locale mannelijke operatie assistent positieve feedback en suggesties.
Dan komt Hellen er bij en brengt vrolijk en energiek het bericht dat wij over een paar maanden een week mee komen werken, ze ziet opportunities, wij ook???
Nou we zijn de beroerdste niet en zeggen geen nee, wie weet weer een goedkoop ticket?

Hierna reizen we af terug naar de Ferry en we steken de rivier weer over om de stad te bereiken.
Hier bezoeken we Kater die een weeshuis is gestart met 11 weeskinderen.

Er zijn 11 schooluniformen gesponsord, we steken ons licht op en maken haar dolblij met dit bericht, de stof is er en de uniformen worden gemaakt.
De kinderen mochten bij hoge uitzondering tijdelijk in eigen kleding naar school met de afspraak dat de uniformen niet lang op zich laten wachten.
Uniform geeft educatie en een beter vooruitzicht, anders wordt je niet op school toegelaten.

Wij vervolgen onze weg terug naar huis, wederom een zinvolle dag met veel mogelijkheden.

Assante Carla.