Challenges.

Woensdag ochtend 8.00 uur, we vertrekken met de ambulance van de A.P.D.K. voor een 3 daagse Mobile Clinic ronde richting Kilifi.
Het is een van de armste en droogste gebieden in deze regio.
Er is al een bijna een jaar geen druppel regen gevallen zodat er bijna niets groeit om van te leven.

Onze eerste stop is bij Mtwapa primary ( sahajanand special school) school die een afdeling heeft met 200 gehandicapte meisjes.
De hoofd onderwijzer is blij ons te zien en de eerste lulu pads worden onder de aandacht gebracht.
Dan vraagt de man of we geen vrijwillige verpleegkundige hebben die de school zou willen ondersteunen met de kennis en kunde voor de gehandicapten.
Wie weet bied iemand zich aan of weet iemand die dit leuk vind om te doen.

Onderweg bedacht ik me dat ik geen medicijn doos had gezien en waar is mijn meegenomen zonnebrand? oh, vergeten zegt Peter, de fysiotherapeut.
We kennen hem langer dan vandaag en soms is hij niet te verstaan zodat ik opnieuw vraag waar de boel is.
It's in A.P.D.K. zegt hij met een glimlach, potverdorie, ik laat het er niet bij zitten en bel met Leah de manager bij de A.P.D.K.
I am a bit dissapointed zeg ik haar en ook zij baalt ervan, morgen ochtend is het op onze nieuwe startplek, eerst zien dan geloven.
Gelukkig heb ik vandaag geen albino gezien.
Wel vraag ik op iedere school aan de hoofdonderwijzer of ze albino's kennen en zo ja of ze met de A.P.D.K. contact op willen nemen.

We vervolgen onze weg en rijden langs kilometers lange sisal plantages.
Dit gewas gedijd goed in de droogte en de volwassen bladeren worden afgesneden en verwerkt tot manden,vloermatten en banden voor de rieten manden.
Hoge stapels worden er gemaakt om te worden verwerkt in de nabij gelegen fabriek.

Dan komen we in Kilifi district Hospital aan, hier vinden we een fysiotherapie afdeling waar met eenvoudige middelen menig mens weer op de been wordt gebracht.
Een simpele trimfiets doet er wonderen en gewichten om mee te oefenen worden gemaakt van met zand gevulde water flesjes.
We maken kennis met Mary, een van de fysiotherapeuten daar, zij zal ons vandaag vergezellen omdat ze de regio goed kent en op menig plek mensen wil bijbrengen zich aan te melden als ze gehandicapt zijn of mensen kennen die dit zijn.
Registratie kost 500 shilling (ca. 4,50 euro) en na aanname door de overheid krijgt men dan een toelage per maand afhankelijk van de aandoening, om benodigde middelen aan te schaffen, de moeite waard dus.
Het is een geweldige vrouw die iedereen enthousiast weet te krijgen.

Het is een heel arm gebied waar dus bijna nooit regen valt en er groeit dan ook bijna niets waar men van kan leven zonder het te moeten kopen.
Ik vraag me soms echt af waar men van leeft, geen werk, geen inkomen, bijna geen landbouw gewas.
We zien een paar kleine mais plantages en Wonder Trees, dit zijn voor de mensen de kokosnoot bomen.
Hiervan kan o.a. de kokosnoot worden gebruikt en er kan olie van worden gemaakt, evenals kokonut bier.
De bladeren worden gebruikt om daken voor de lemen hutjes van te maken, er wordt niets verspilt.

Slechts 1 maaltijd per dag, is er voor de meeste mensen die er leven, de kinderen zien er mager uit.

Kilometers lange zandpaden verslinden we, krassen op de auto van menig stekelbos dat langs de paden staat.
Het is er grijs van de stof, ik zie alleen cactussen met bloemen, verder groeit er weinig fleurigs.
De mannen voorin hebben pret, zo belangrijk als je jaren lang met elkaar dag in dag uit dit zware werk doet.
Altijd heet, gortdroge omgevingen, armoede, dat doet ook veel bij hen.
We luisteren mee en weten waarover ze spreken ook al is het Swahili, verbaasd zijn ze hier niet meer over, veel nieuwe woorden zijn Engels omdat daar geen Swahili vertaling voor is.
De mannen spreken perfect Engels, maar stappen soms over op Swahili, als ze onderling veel te vertellen hebben.
Ibrahim de chauffeur gaat trouwen en heeft binnenkort een familie bijeenkomst, we worden uitgenodigd om mee te gaan, we zullen zien want de agenda puilt uit.

Dan komen we in Ganze, een klein dorpje waar we de locale dispenserie bezoeken, dit is een soort consultatie bureau.
We hadden ons voorgenomen in alle bijbehorende apotheekjes te proberen iets voor de Mobile Clinic te scoren zonder het te hoeven te betalen.
De bevolking krijgt de medicijnen immers gratis, maar woont soms te ver weg om er te komen.
Het is dan fijn als wij van alles mee hebben om weg te kunnen geven.
De opbrengst van vandaag zijn ontwormings- tabletten die 1 x per 6 maanden moeten worden ingenomen en lege nieuwe medicijnen potjes die we kunnen gebruiken om medicijnen in mee te geven, die zijn zaterdag van het sponsorgeld gekocht, paracetamol, ontwormings tabletten, ijzerdrank, calamite huidlotion en nog veel meer.
Ook onze gastheer Johnson Mokaya gaf ons medicijnen mee, die hij over heeft van een Medical Camp met zijn eigen ziekenhuis.

Onze eind bestemming van vandaag komt in zicht, het locale ziekenhuisje van Bamba.
Geen patiënten te zien dus wij gaan door naar onze overnachtings- plek.
Het diner vandaag bestaat uit spinazie met bruine bonen en neutrale chapati pannenkoekjes, het smaakt heerlijk.

Op mijn kamer veeg ik mijn gezicht schoon waarna het washandje bruin is, ja veel stof vandaag, red soil zoals ze het hier noemen.
Ik heb een coupe windhoos en een hoofd vol met stof, ik kom er met de kam nauwelijks doorheen.
Ik poedel wat met een teiltje water dat in de kamer staat en schuif moe maar voldaan onder de klamboe.
Ik overdenk de dag nog eens, slapen lukt niet meteen, het was indrukwekkend mooi vandaag


Al vroeg zijn we weer pad vandaag, het beloofd een hete en drukke dag te worden.
Bij de auto staat er al een dame die locale Swahili snacks verkoopt, we nemen er een aantal mee voor onderweg, de lunch schiet er meestal bij in.

Kidemu Primairi school, een groot stuk grond met talloze klassen treffen we er aan.
De hoofd onderwijzer verteld ons dat hier een albino kind op school zit.
De lerares vist George Kazungu uit de klas, blonde krulletjes heeft hij en veel nare plekken op zijn gezicht.
Ik heb een zonnebril, zonnebrand en een speciale lipstick voor hem, dan blijkt dat hij ook een 2 jarig broertje heeft dat albino is.
De kinderen worden geregistreerd en voor hen is er voortaan enige verlichting door middel van de sunlotion.

We vervolgen onze route weer en treffen bij Mirihni dispenserie een Greenhouse aan.
Het is een soort groentekasje maar dan met speciale netten, goed voorbeeld voor onze groentetuin bij de revalidatie.

Onderweg treffen we de auto van de A.P.D.K. aan met alle zonnebrand en toebehoren.
Het management besluit om ons vandaag verder te volgen, goed voor de bureau mensen om ook mee in het veld te kijken hoe slecht de omstandigheden er zijn.
Al na 2 uur zuchten de meegereisde gasten, moe en dorstig zijn ze, ook goed om dit eens te voelen.
Leah de manager vraagt me om een ontwormings pil voor haar zelf, je weet mart nooit na een dag bush.
Ach ze zijn het niet gewend denken we maar.

Onderweg wordt houtskool aangeschaft en houtstammen voor eigen gebruik zoveel goedkoper dan in Mombasa.
Alles wordt boven op de auto geladen, hopelijk gaan de zakken houtskool niet lekken, anders zijn wij zwart aan het einde van de dag doordat alle ramen open staan om wat verkoeling te hebben.

De wegen zijn slecht, zandpaden, diepe geulen en rotsachtige bodem, het is alsof je op een tril plaat staat, ik krijg er onrustige benen van.

Een locale fieldworker heeft voor ons een grote groep moeders met kinderen verzameld.
Wat een ellende kun je soms aantreffen.
Een kind met vreselijke klompvoeten, de voeten zijn 180 graden gedraaid.
Een kind loopt met een watertonnetje in de ene en met een soort schepje in de andere hand over de grond te schuivelen, ze kan niet overeind komen en loopt letterlijk bijna met haar neus over de vloer.
Menig geretardeerd kind vinden we, er is duidelijk iets mis gegaan bij de bevalling.
Wij blazen ballonnen op en maken die met een elastiekje vast aan de kinderhandjes,
Niet alle kindjes zijn er blij mee en zetten het op het brullen, tja, enge mzungu's zijn wij voor ze, maar als mama het doet is het goed en komt er een voorzichtige glimlach.

Te veel om op te noemen, maar het is niet alleen maar kommer en kwel, er wordt ook volop gelachen.
Een locale nurse, de man is al gepensioneerd , doet met hart en ziel zijn werk.
De man zou met pensioen gaan maar werkt toch nog steeds.
Hij denkt dat ik net zo oud ben als hij, wanneer ik vraag wat zijn leeftijd is zegt hij 70 jaar.
Iedereen lacht hartelijk om deze grap, zie ik er toch nog goed uit zegt hij.

Na weer een uur rijden over steeds slechter wordende wegen, bereiken we de buitenwijk van Kilifi.
Het ruikt er naar nootjes, de cashew noten fabriek draait op volle toeren en geeft gelukkig wat werkgelegenheid in dit gebied.

De herrie, ik ben het na een paar dagen niet meer gewend.
Overal schalt er muziek uit boxen en staat de t.v. hard aan, je kunt elkaar bijna niet verstaan.
Ik neem een douche, ja vandaag hebben we die luxe en ik spoel het bruine water van me af.
Even op bed de ogen dicht, zoveel gezien en beleefd, even de dag overdenken en dan met elkaar genieten van een simpele maar lekkere maaltijd.
We lopen terug naar ons onderkomen onder een donker wordende lucht.
De hitte blijft nog lang hangen.
Ook voor ons zijn het geen 3 maaltijden per dag, maar wat hebben wij het goed.


De volgende dag weer vroeg op pad.
We pikken een mobilizer op die langs de kant van de weg staat.
De man is zelf gehandicapt en gaat met een lange stok al hinkend door het leven.
Afsteunend op zijn grote teen en met zijn stok weet hij overal te komen, ook hij heeft als hulpmiddel een fiets gekregen om zijn werk te doen.
Wij zitten te bedenken hoe hij dit doet, maar met 1 been kunnen trappen, de andere hangt er maar wat bij, een hele uitdaging.

Roka School is onze eerste stop.
Er woont een albino kind in de regio de niet naar school gaat, de onderwijzeres zorgt ervoor dat de zonnebrand hen zal bereiken.
Er blijkt een kind te zijn met een schisis (hazelip) en dan blijkt dat de moeder het kind mee naar huis heeft genomen.
Wij weten de onderwijzer ervan te overtuigen dat het kind gratis operatie kan krijgen via de Kenian Smile of Smile Train.

Het andere zusje zit wel op school en na overleg mag zij mee met de ambulance om ons de weg te wijzen en het zusje te zien.
We maken kennis met de onderwijzeres mevrouw Mzungu, Hermien en ik kijken elkaar aan en schieten bijna in de lach, Nzungu betekend vrij vertaald blanke, vergelijk het bij ons met mevrouw de Wit.

Maar 1 kilometer zegt de onderwijzeres, als je te voet afsteekt klopt het wel, wij hebben er langer voor nodig.
Dan komen wij bij een zeer armoedig lemen hutje aan en gelukkig zijn de moeder en het kind aanwezig.
Dan blijkt dat ons team dit kind al eerder heeft gezien in 2011, maar er was een begrafenis zegt de moeder en de vader was er naar toe om het te regelen.
Daar doe je geen 2 jaar over bedenken we, maar dan blijkt het toch anders in elkaar te steken.
De arme ouders moeten sparen voor het vervoer om in het ziekenhuis te komen en zijn waarschijnlijk voor niets geweest, er werd toen namelijk gestaakt in de ziekenhuizen.
Een teleurstelling voor de ouders en het kind, zij hebben geen geld om dit een 2e keer te doen.
Er zal vervolg aan worden gegeven en onze meereizende fysiotherapeut uit Kilifi zegt de moeder en de zus dat het meisje net zo mooi zal worden als de andere kinderen.
Ook zij heeft er recht op om er mooi uit te zien.
Bij sommige kinderen met schisis groeien de tanden letterlijk uit de neus.

Zo passeren we vandaag heel wat groepjes moeders met kinderen, onder de boom, langs de weg, op school of in een dispenserie.
Iedereen is even blij om aandacht te krijgen voor hun kind.

Challenges, wat hebben wij er veel gezien deze week.
Je moet maar de juiste persoon tegen komen die je helpt.
Niet iedereen krijgt en neemt de kans, zo jammer, er ligt nog veel werk.

Op weg naar Mombasa rijden we door Mtwapa, een grote groep moslim ouders staat voor de gevangenis te “protesteren”.
Bij rellen en opstand in Mombasa van de week bij een moskee zijn er veel jongeren opgepakt.
De ouders vragen om vrijlating.

Dan komen we in Mombasa aan en worden bij ons huis afgezet, Samson de tuinjongen sjouwt de spullen naar binnen, alles zit dik onder het stof, Margareth de huishoudster doet onze was en wij laten ons met een plons in het zwembad vallen, even afkoelen.

Morgenochtend de laatste afspraken voor onze safari, vanaf zondag gaan wij een weekje vakantie vieren en wild spotten, we verheugen ons er op.

Assante Sana, Carla.