Hakuna Matata
Door: Carla Sonder.
Blijf op de hoogte en volg Carla
25 Februari 2014 | Kenia, Mombassa
De laatste dag Taita Mobile is aangebroken.
De dagen zijn omgevlogen, er is zoveel gebeurt, leuke en minder leuke dingen.
Ik parkeer ze in ver in mijn geheugen maar vergeten doe ik het niet.
Het albino jongetje dat al 2 maal bijna gekidnapt is, als je er verder over nadenkt is het om gek van te worden.
De angst die de ouders moeten hebben, iedere dag weer.
We bekijken röntgen foto's als we op huisbezoek zijn.
Het meisje, een jaar of 13 heeft haar bovenbeen gebroken bij een val.
Ze is in Tanzania behandelt omdat het plaatselijke ziekenhuis geen foto kan maken en geen gips heeft.
Ze kan nu niet naar school en mist haar toetsen, jammer, nu kan ze alleen maar op een krukje zitten en de mais pellen.
Ze heeft geen loop gips gekregen waardoor ze zich niet kan verplaatsen.
Ik bekijk in het ziekenhuis in Voi de foto's van een oude dame die lage rugpijn heeft, ik zie meteen dat ze een heupfractuur heeft, verkorting van het been, hij is duidelijk korter dan de andere kant.
Een frisse blik kan soms wonderen doen, alleen jammer dat de dame al naar huis gestuurd is.
We hadden gisterenavond door de stroomuitval een leuke ontmoeting met een van de hotel gasten.
De receptie kon ons geen kaarsen verstrekken.
Het meisje zat er onderuit gezakt in de hoek bij alsof ze haar laatste oortje had versnoept.
Kaarsen?? nee die zijn er niet.
Wat nou, zijn er niet, ze staan toch voor je neus te branden? Hoezo klanten service?
Als wij het balkon betreden zitten er betalende, drinkende gasten, 2 broers die ons vragen hoe we hier terecht gekomen zijn.
Wij vertellen over onze missie en zij vertellen hun levensverhaal.
Een gesprek over het harde leven hier en hun families.
Opgegroeid met bijna niets en nu hopen dat ze de kinderen een betere toekomst kunnen bieden dan zij hebben gehad.
Dan voegt Peter de fysiotherapeut zich bij ons..
Genietend van een biertje werd hem meteen om een consult gevraagd voor het zoontje van de man.
Morgenochtend voor vertrek kom je maar langs, ook weer geregeld.
We ontbijten de volgende ochtend bij het favoriete restaurantje waar onze ananas weer wordt schoongemaakt, lekker om mee te nemen voor onderweg.
Het recept kennen ze al, en lege beker en een met heet water om zelf onze koffie te maken.
De baas van het geheel zit op een hoge stoel om het restaurantje te overzien alsof hij scheidsrechter is bij een grandslam.
We dronken er gisterenavond heerlijke sap van de Tamarinde boom/struik.
Twijfelend wat te nemen, de bekende passion juice of iets nieuws.
Het is nu 8 uur als we weg willen rijden.
De man van de vorige avond staat met zijn zoontje bij de ambulance, het kind heeft vreselijke O benen!
Ik geef een potje van de calcium tabletten die we hadden aangeschaft, en het kind komt voor regelmatige controle als de mobile er weer is.
Nu vertrekken we echt en rijden weer uren over de slechte wegen, alles rammelt in de auto.
We rijden weer langs Tsavo national park en worden verrast door een grote groep overstekende olifanten.
Zo uniek en meteen springen we uit de auto om het schouwspel te bewonderen.
Vervelen doet het nooit, en zo dichtbij.
Een tussenstop maken we in Voi waar Ibrahim de auto wil laten wassen.
Als we in Mombasa zijn is het al laat en wil ook hij graag meteen naar huis.
We eten wat patatjes en moeten nog een uur wachten eer de auto schoon is.
Dan rijden we verder en pikken en passant nog wat familie leden op die mee naar Mombasa rijden.
Een lekke band hebben we, Ibrahim merkt het meteen en zet een gammele krik onder de auto om het wiel te kunnen verwisselen.
Het is een wonder dat dit de eerste keer is dat ik het mee maak, zulke slechte wegen en veel steenslag.
Uiteindelijk komen we om 18.0 uur in Mombasa aan, moe maar tevreden gooien we alle was in de week, we zien er niet uit.
Voor het eerst lees ik vanavond de krant en kom een artikel tegen waarin de noodtoestand voor Kilifi county wordt besproken.
We zijn hier net op Mobile geweest en troffen er vermoeide en hongerende mensen aan.
Er zijn al vele doden gevallen door de honger en de overheid geeft nu besloten om 40 ton voedsel te verstrekken om de eerste nood aan te pakken.
40 kilometer van Mombasa vandaan, je kunt het je bijna niet voorstellen.
Dan google ik wat op internet en vind een artikel over de uitgifte van zonnebrand voor de albino's, het is vandaag verschenen en ik besluit om de krant in de stad te kopen.
Heel toevallig en zo bijzonder omdat ik maandag een meeting heb met de lokale albino stichting.
Zaterdag hebben we aan afspraak met Samuel en Agnes die in Kaloleni wonen, ongeveer 1 ½ uur van Mombasa vandaan.
Ze willen ons graag hun woonplek laten zien en we spreken in de stad af waar Samuel ons op pikt.
De rit met de matatu is mooi, een gebied met veel palmbomen, maar het is er erg heet waardoor er bijna niets groeit, een onvruchtbare streek dus.
Het uitzicht verveelt nooit omdat er zoveel te zien is onderweg.
Dan staat er aan de rand van de weg een vader met zijn zoontje.
Ze hebben een onwillige geit bij zich, vastgebonden aan een touw, en trekken hem naar de weg.
Het beest ruikt vast onraad.
Dan stopt de matatu en gaat de achterklep open en ja hoor, de geit wordt in de achterbak geparkeerd en gaat mee.
Snel pakken we onze meegenomen tas van de vloer, geen zin in een natte tas met geiten urine.
Aangekomen bij de compound waar onze vrienden wonen moeten we wel 50 handen schudden, iedereen wil graag met ons kennis maken.
Er staat een koe te loeien die dagelijks de verse melk levert aan de bewoners.
Dit is het echte leven op het platteland dat we onderweg met de Mobile zoveel zien.
Het huis staat op een stuk grond tussen de lemen hutjes, een simpel gemetselde huisjes van zelf geperste stenen.
Er staat een brick machine, en met de hand worden de stenen geperst in een vorm waarbij je ze zo in elkaar kunt schuiven, er komt geen cement aan te pas.
Een goede ondervloer en je kunt beginnen met bouwen.
We begroeten de familieleden en worden getrakteerd op zelf gemaakte samosa hapjes.
Visite of niet, het familie leven gaat gewoon door.
Een van de jongste kinderen wast de vruchten en pitten van de tamarinde struik in een afwas teil,
het lijkt wel modderwater dat er van af komt.
Later drinken we het sap en het is heerlijk en natuurlijk, zonder toevoegingen.
Agnes maakt er ijsjes van, het sap gaat in een zakje en wordt gesloten door er met een brandende kaars langs te gaan,hoe inventief kun je zijn.
Hierna gaat het in de vriezer en worden de ijsjes voor 5 cent per stuk verkocht.
De buurkinderen staan er voor in de rij en per weekend dag worden er minstens 50 verkocht.
Mocht de stroom uitvallen wat nogal eens gebeurt, dan wordt het verkocht als limonade.
Zo moeten ook Samuel en Agnes de eindjes aan elkaar knopen.
Agnes is arts in het ziekenhuis en heeft al maanden geen salaris ontvangen, dit gebeurt zeer regelmatig en hoe kom je dan de maand door als de vaste lasten gewoon verder gaan.
Agnes is de oudste van het gezin, en de ouders zijn al overleden.
Het is hier dan heel normaal dat je als oudste alle verantwoording krijgt voor de andere kinderen.
Dit valt financieel niet mee.
De kinderen gaan op een matras in de woonkamer en wij slapen in het bed met een heel grote klamboe, wat een ruimte hebben we, bij onze gast familie hebben we een klamboe waar we vaak ruzie mee hebben omdat die in je gezicht hangt of de voeten er in verstrengelt raken.
Ik wordt wakker van de herrie van blaffende honden en gekakel van de kippen die op het erf rondscharrelen.
Als ik buiten kom blijkt dat er net een eend is omgebracht.
De kop ligt tussen de net geplukte veren, verser kun je het niet krijgen.
Samuel probeert het beest in stukken te hakken maar heeft er niet het goede mes voor en komt beteuterd in de woonkamer vertellen dat hij zich heeft gesneden.
Dit is hier duidelijk vrouwenwerk.
Aan het eind van de ochtend vertrekken wij weer naar Mombasa, we gaan uit eten met Helen en Johnson, onze hoast familie.
We trakteren hen op een etentje als dank voor het verblijf.
Ze vinden het leuk maar nodig is het niet, we zijn als familie voor hen en altijd meer dan welkom.
Albino project.
Maandag ochtend hebben we een afspraak in Likoni.
Hier is de Likoni School of the Blinds gevestigd, dit is een van de 6 scholen in heel Kenia.
Hier zitten kinderen die blind/slecht ziend zijn.
Het is een boarding school en de kinderen gaan alleen tijdens de vakanties naar huis.
Ze komen vaak van heel ver weg.
Orange albino's, een mooie naam voor de 3 albino kinderen die ik nu gezien heb, die een heel licht bruin tintje hebben, maar ook de problemen van de andere albino's dragen.
Nu verblijven er 35 albino kinderen die allen slecht ziend zijn.
Sommigen zien er belabberd uit, al veel huidafwijkingen zijn zichtbaar.
De leeftijd varieert van ca. 3 jaar tot 14 jaar tot de kinderen naar de secundairy school gaan.
Soms komen ze na de vakantie niet terug omdat er geen geld is voor vervoer naar school.
Sommige ouders zijn zo arm dat ze zelfs geen geld hebben voor een telefoon en dus niet bereikbaar zijn.
Omdat de kinderen vaak ver weg wonen heeft de school geen geld om de kinderen op te zoeken.
Ik ontmoet er Aisha en Jane, 2 bevlogen special teachers die de kinderen begeleiden en David, de Senior teacher die blind is.
Deze school wordt ondersteund door The Salvation Army, bij ons het Leger des Heils.
De regering zorgt alleen voor de betaling van het personeel, verder moeten ze zelf zorgen om de boel draaiende te houden, en dat valt niet mee.
Braille machines,bijbehorend papier en apparatuur zijn erg duur en een prioriteit voor hen.
Ze hebben moeite om sponsoring te krijgen en we voorzien hen van vele tips.
Nieuwe ideeën zijn meer dan welkom, soms zit je op een dood spoor en weet niet hoe verder te gaan.
We hebben Ali mee, hij is de social worker bij de A.P.D.K en heeft hier al eerder door mij meegebrachte zonnebrand afgeleverd.
Drie maal per jaar komen de ouders bij elkaar op school voor informatie en het delen van ervaringen.
Het is een verhelderende ochtend, de kinderen worden uit de klas gehaald en gaan met ons op de foto.
Ieder kind krijgt een speciale lipstick en een fles zonnebrand.
Na de foto moet de zonnebrand weer worden ingeleverd, ik heb niet genoeg maar ga vanmiddag van het sponsorgeld wat bijkopen.
Ik wil graag dat ieder kind zijn eigen fles krijgt, zodat dit aan het eind van de week kan worden uitgedeeld.
De grote krijgen het in eigen beheer en voor de kleintjes komt het terecht bij de “ huis moeders” die voor hen zorgen.
Als de foto sessie klaar is mogen ze thee gaan drinken alvorens weer naar de klas terug te gaan.
De meeste dragen een petje of hoed ter bescherming en een zonnebril.
De kinderen zijn heel vrolijk, hier hebben ze de bescherming om veilig te wonen en onder elkaar te zijn, en hoeven geen angst te hebben om zich vrij te bewegen.
Het is ontroerend te zien hoe de kinderen elkaar helpen en begeleiden bij het lopen over het terrein.
Dan staat er een puber met zijn grote voeten op mijn tenen, au roep ik, kun je niet uitkijken?
Terwijl ik dit zeg realiseer ik me dat ook hij slecht ziend is, ik schiet in de lach, even niet bij na gedacht.
We ontmoeten hierna Eunice en Clinton, beide albino.
Ze zijn volwassen en hebben door de vooruitstrevende ouders kunnen studeren en uitgroeien tot geweldige mensen met een duidelijke visie.
Eunice is verpleegkundige en sinds een jaar moeder van een tweeling, geen albino kinderen.
Clinton heeft een i.c.t. opleiding gevolgd en is een eigen bedrijfje begonnen.
Coastal Empowerment Albinism Group Mombasa, deze groep is 10 jaar geleden gestart met albino mensen die een duidelijk statement willen neerzetten en het Albinisme uit het negatieve daglicht willen halen, de groep bestaat nu uit 80 leden allen albino.
Skin cancer protection en oog problematiek staat hoog op de agenda.
De oogkliniek in Nyali werkt al mee door gratis behandeling en een bril te verstrekken, met alleen een gewoon zonnebrilletje ben je er niet
Awereness creëren ,educatie en het albinisme met al zijn problemen naar buiten brengen.
Te beginnen bij de onderwijzers, verpleegkundigen en artsen, zij weten er niets van af.
Een onderwijzer zet rustig het albino kind achterin de klas, niet realiserend dat het slecht ziet en zo een ondergeschikte positie krijgen.
Gescheiden ouders waarbij de vader vertrekt en de moeder niet kan gaan werken omdat de kinderen thuis zijn, hierdoor kunnen zij geen scholing krijgen.
Vele problemen die nog vragen om verbetering.
Het is verhelderend voor ons.
Ali gaat de ziekenhuizen bellen om te vragen waar de gratis te verstekken zonnebrand door de overheid zich bevind, een regelmatige aanvoer hiervan is noodzakelijk.
Ik probeer de drie instanties bij elkaar te krijgen, het maakt hen sterker om samen naar buiten te treden.
Er is nog veel werk te verzetten, maar aan de actieve houding van een ieder zal het in ieder geval niet liggen.
Dan nog een bezoek aan Kate en haar kinderen, ja het is wel schakelen vandaag.
Door sponsoring van velen hebben we alle 11 kinderen van een nieuw school uniform kunnen voorzien.
Jurken,broeken,sokken,sweater en nieuwe schoenen, ze zijn er blij mee.
Nu gaan de kinderen naar het locale schooltje in de wijk en leren in rap tempo lezen en schrijven.
Ook zij krijgen nu de kans om zich te ontwikkelen.
We laten ons bij Jahazi Coffee house in de kussens poffen, het meisje brengt ons ongevraagd 2 grote mango juices, ze kent ons recept.
We tanken even bij voor de terugreis naar Nyali.
Drijfnat van het zweet gooien we ons weer in de strijd om met de ferry de rivier over te steken.
Vanaf 8.00 uur zijn we op pad en komen net voor de duister invalt weer thuis.
Een koude douche doet wonderen en we hebben respect voor al die mensen die we vandaag ontmoet hebben.
Eigen belangen opzij zetten, iets voor een ander betekenen, dit hebben we vandaag mee mogen maken.
Een zweem van verdriet valt er over deze morgen.
Een van de kinderen van Margaret, het nichtje en de huishoudhulp van Helen en Johnson is plotseling overleden, ze wonen bij familie in Kissi, de andere kant van Kenia.
Wij gaan weg en laten hen met rust.
We trekken van terras naar terras, bloggen, bewerken foto's en googelen op internet.
Een beetje bedrukt zijn we, maar niet naar het strand en uitgebreid zwemmen bij hotel The Reef, komt van de week wel.
We eten een ijsje en drinken lekkere cappuccino,en komen aan het einde van de dag weer terug, wat een tragedie voor de familie.
Assante Carla.
-
25 Februari 2014 - 19:27
Alice Van Maanen:
Carla en Hermien,
Ik heb weer erg genoten van jullie prachtige werkbeschrijving. Wel enerverende en lange dagen lijkt mij. Maar enorm dankbaar werk.
Heel veel succes en een dikke knuffel,
Alice -
26 Februari 2014 - 17:06
Jannie:
Jeetje, die albinokinderen, in Thika zitten er heel veel in de Blindschool en nemen we ook zonnebrand, petjes, brillen e.d mee... mooi werk Carla... -
26 Februari 2014 - 17:57
Suus:
Lieve Carla,
Wat heb je (jullie) alweer ontzettend veel en goed werk verricht!
RESPECT!!!!!
Nog heel veel succes en keep up the good work!
Lieve groetjes van Suus!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley