Mobile Eye Camp Taita.

Onze laatste klus van deze 5 weken.
Het mobile oogkamp in Taita district, georganiseerd door Kwale Eye Hospital waar ik zoveel zonnebrand heb gebracht vanwege de vele albino's.

Hermien en ik zijn gevraagd om assistentie te verlenen tijdens deze dagen.
Omdat we wel van een uitdaging houden, besluiten we hierop in te gaan.

Donderdagochtend brengt Johnson ons naar de stad waar we de matatu naar Mwatate pakken.
Het is een rit van 3 ½ tot 4 uur.
Tevoren hebben we al bedacht op welke plekken we niet willen zitten, en dat zijn er heel veel.
Voor een ritje van een half uur is het niet erg om bij wijze van spreke je benen in je nek te leggen, maar voor zo'n lange rit is het wel anders.
Aangekomen bij het busstation ik het er een gekte, Mwatate, Mwatate, het geschreeuw komt ons al tegemoet.
De tas wordt me bijna uit de handen gerukt, iedereen wil graag zijn busje vol hebben.
Maar ik ben standvastig, houd mijn tas goed vast en roep Pole Pole.
Zijn ze gek geworden? Ik bepaal zelf ik welke bus ik stap.

Dan begint het spektakel, hoeveel we willen betalen, maar... wij zijn goed voorbereid.
Wat dacht je zelf vragen we de man, hij begrijpt met 2 doorgewinterde dames te maken te hebben en bind in, 500 shilling per persoon, 4,50 euro voor zo'n lange rit, geen geld.
Het is een drukte van belang met de vele verkopers die je van alles aan de man willen brengen.
Zakdoeken, ja die heb je wel nodig als zweetdoek, nootjes, sapjes, zonnebrillen, horloges, fruit, alles trekt aan ons voorbij.
Dan vertrekken we uiteindelijk na een half uur als we vol zijn.
De weg kunnen we onderhand wel dromen en het duurt een uur voor we Mombasa verlaten hebben.
Het is een bonte verzameling aan volk dat met ons mee gaat, de chauffeur “ tracteert ” ons op keiharde muziek, oorverdovend en we vragen of het iets minder kan, na 31/2 uur komen we in Mwatate aan waar we met de boda boda verder naar ons onderkomen gaan dat uiteindelijk om de hoek van de straat ligt.
Nou ja, straat is iets te veel gezegd, het is een zandpad waar vele lokale winkeltjes en uitspanningen te vinden zijn.

Hotel Palace, aangekondigd met high density matrassen, dat wordt een uitdaging, we zullen zien.
We zoeken alvast naar de oog kliniek vanwaar we morgen met het oogkamp beginnen en maken kennis met de verdere bemanning.
We lopen wat door het plaatselijke zandpad en ploffen neer bij Hotel Tree Tops, ons zo bekend van de Mobile clinic die hier ook neerstrijkt.
Het is een locale tent met zeil op het tafeltje en t.l verlichting en verder is er de t.v, voetbal is dan ook het enige vertier.
We worden aangestaard door de mannen die deze gelegenheid bezetten en bestellen een sodaatje, daar zijn we na die lange rit wel aan toe.
Hoeveel Mzungu's hier komen? Bitter weinig, je kunt ze op 1 hand tellen en we trekken bekijks
maar raken hiervan niet onder de indruk.
Het avondeten bij ons onderkomen is bijna koud, morgen toch maar weer naar onze bekende tent.

Het is vrijdag ochtend 7.30 uur als we allemaal bij het kliniekje staan te wachten op vervoer.
Kenian Wildlife Service is ingeschakeld om ons naar de 3 bestemmingen te brengen.
Met grote trucks worden we naar de 3 plaatsen gebracht, ze liggen ver uit elkaar.
Ik ga vandaag met 2 optometristen mee naar Maktau, het is een lange rit door Tsavo nationaal park en we worden verrast door wederom olifanten.

Op de plaats van bestemming aangekomen ziet het er letterlijk zwart van de mensen.
Dames zijn met vrolijk gekleurde doeken omwikkeld, het is een gekwetter, 't lijkt wel een uitje.
De mobiliser heeft goed zijn werk gedaan en iedereen heeft al een nummer en inschrijfformulier gekregen waarop naam, leeftijd, sexe en woonplaats is ingevuld.

Dan worden de taken verdeeld en ik besluit de inschrijving en uitgifte van de oog medicijnen op me te nemen, niet iedereen spreekt Engels en dan is het lastig om oogtesten af te nemen.
Ik zie kindjes van de A.P.D.K. langs komen die we hier ook altijd bezoeken en zo trekt er een groep van 145 mensen aan mijn bureau voorbij vandaag.
Ik probeer voor iedereen oog en oor te zijn en het is een drukte van belang.
Dan komt er een groep met hotometoten langs die een deel van dit oogkamp sponsoren en er wordt een grote telelens op me gericht, ik ben benieuwd hoe die foto's er uit zien.
Ik zie er ietwat verwilderd uit door de drukte en de wind wappert door mijn haren.
Dan begint de bevolking ietwat opstandig te worden, het duurt ze te lang.
Sommigen hebben er al uren lopen opzitten en willen nu wel eens geholpen worden.
De twee rangers die aanwezig zijn om orde te houden, hoeven nog net niet in te grijpen.

Het is 15.00 uur en ik realiseer me dat ik na mijn karige ontbijt niets meer heb gegeten en gedronken, maar dat ga je niet doen in het bijzijn van de mensen die ook niets hebben.
Ik klok in een achteraf kamertje een halve liter water naar binnen en deel mijn rolletje koekjes met mijn mede collega's die ook ietwat verwilderd zijn, wat een dag!
Uiteindelijk hebben wij totaal 400 mensen gezien waarvan er 22 nog vandaag worden geopereerd aan hun cataract.
Tussentijds worden ze al opgehaald door de chauffeurs van de Kenian Wildlife Service die het ook wel leuk vinden een dagje iets anders te doen.
Om 8 uur 's avonds is iedereen geopereerd en worden de patiënten voor een nachtje naar het plaatselijke ziekenhuis gebracht, ze wonen te ver weg en moeten morgenochtend eerst gecontroleerd worden eer ze weer naar huis worden gebracht.

De tweede dag vertrek ik met mijn mede collega's naar Marugua, een plaats hoog in de bergen en 1 1/2 uur rijden voor we er zijn.
De K.W.S. truck heeft er zelfs moeite mee en rijd in een lage versnelling de berg op.
Ik kijk uit op prachtige valleien en echte village life taferelen trekken aan me voorbij.
De koeien worden uitgelaten aan een touw, de hutjes worden armoediger en zijn niet meer dan een koepel hooi, veel oude mensen die duidelijk de berg nooit meer afkomen.
In de regentijd is dit gebied niet meer te bereiken en bijna afgesloten van de omgeving.
Er komt dan af en toe een leger truck langs om het dorp te bevoorraden.
De koeien zij goed voor de melk en het vlees, verder zie ik op kleine schaal landbouw
activiteiten.

Op onze plek aangekomen is het er een drukte van belang.
Alle al aanwezige bewoners zitten op een muurtje op ons te wachten.
We worden hoopvol aangekeken en ik ben een bezienswaardigheid.
Het is al weer 2 jaar geleden dat er hier een oogkamp is geweest.
Het is deze dagen gratis, ook de operaties, dus iedereen wil zijn ogen laten testen.

De organisatie van vandaag is een ramp, geen mobiliser die al wat voorwerk heeft gedaan of nummers heeft uitgedeeld.
Ik moet met Felix en Caroline de optometristen alles zelf doen.
Als de lokale nurse in charge uitleg heeft gegeven gaan wij de boel inrichten en wordt er door de aanwezige dames gedrongen, iedereen wil als eerste aan de beurt zijn.
De mannen wachten rustig af en keuvelen gezellig met elkaar.

De indeling van het werk beviel ons goed gisteren en we besluiten het op de zelfde manier te doen.
Ik richt mijn kantoor annex apotheek in en het spektakel kan gaan beginnen.

De bevolking is duidelijk zeer vergrijsd, en het ene na de andere oude wijfje komt bij me aan de tafel.
Hele verhalen steken ze af in hun eigen stam taal.
Ik versta er helemaal niets van en probeer met mijn schaarse Swahili woordenschat een gesprek aan te gaan.
Er wordt lief geglimlacht naar me en tandeloze bekkies van 80+ omaatjes geven me kushandjes.
Ze zij al blij met een flesje oogdruppels.
Menigeen schuifelt langs me heen en ik probeer sommigen voor een val te behoeden.
Lopend met een lange boomstam als hulpmiddel breng ik ze weer terug naar het muurtje dat onderhand in de schaduw is komen te liggen.

Er is 1 echtpaar bij voor operatie, maar de vrouw wil nog niet, de koe moet worden verzorgt.
Ik probeer of er geen buur is die dit voor een dag kan doen, maar de vrouw weet van geen wijken.
Dan vertel ik haar dat het nu gratis is en later kost het 40 euro, geld dat de mensen niet hebben.
De vrouw is echter onvermurwbaar en gaat niet mee.
Het gaat me aan het hart, wetende dat dit zo'n arme regio is en deze kans niet wordt gegrepen.

Een andere vrouw is blij en we regelen dat we haar bellen als we vertrekken, ze woont aan het bergpad dat we weer af moeten en pikken haar daar op.
Niets hebben de mensen bij zich, geen schone kleding of ondergoed.
Menigeen is gekleed alsof het winter is, een gebreide muts op en een veel te warme jas aan.

135 mensen hebben we hier vandaag gezien en 8 nemen we er mee terug voor operatie.
Dan komt de truck ons in de loop van de middag halen en helpen we de mensen om hier in te klimmen.
Dan begint er gemor onderweg, een omaatje begint te kotsen, ze zit gelukkig niet aan mijn kant maar ik vind het wel zielig voor haar.
De chauffeur rijd te hard volgens de dames, maar met een slakkengang komen we de berg af, ze zijn duidelijk niet meer gewend om in een auto te zitten.

In de kliniek aangekomen worden ze voorbereid voor de operatie die slechts een kwartier duurt, eerst iedereen voor rechts en er wordt een sticker boven het oog geplakt voor de te opereren kant.

Zo hebben we in 2 dagen meer dan 800 mensen gezien en zo'n 50 zijn er geopereerd.
Een eenmalige kans voor gratis behandeling die veel mensen weer licht in de duisternis geeft.

Dan rijden we met een groep Toyota mensen die dit hebben gesponsord de berg op naar Lions Bluff, een hemel op aarde.
Een prachtige lodge waar wij ons zelf trakteren op 2 dagen genieten van de rust, de natuur en het wild.
Honderden olifanten trekken er aan ons voorbij, het verveeld nooit, de leeuwen nemen we in gedachte mee en zien we deze dagen niet.

Ian, de man van Helen de oogarts uit Kwale Eye Hospital heeft een mooie tent voor ons geregeld, hij is hier de baas.
We mogen mee met 2 ochtend gamedrives, het is mistig als we om 6 uur 's ochtends na een kop thee en koekjes vertrekken en bewonderen de prachtige natuur, genieten van de grote groepen olifanten die we ontmoeten en we horen deze 2 dagen bij de familie en zitten bij hen aan tafel.
Bij een pot met houtskool vuurtjes kunnen we onze voeten warmen, voor ons niet nodig het is heerlijk hier.
Na het heerlijke diner worden we door een massai krijger terug gebracht naar de tent, en vinden we een kruik in ons bed.
De familie is blij dat we mee hebben gedaan met het oogkamp, wij dat we hier mogen zijn tegen gereduceerd tarief.
We ontmoeten de vader van Helen, ik denk eerst Ernst Hemingway in levende lijve te zien.
Wat een pracht man, een echte Engelse aristocraat die er uit ziet alsof hij een paar eeuwen geleden geboren is.
Met zijn 2 gehoor apparaten in en een stok aan de hand schuifelt hij door de lodge en geniet zichtbaar van zijn aanwezigheid hier.
Een sportwagen two seater heeft hij pas gekocht, ik zie het helemaal voor me, hard rijdend door het Engelse platteland met open kap en wapperende haren.

Zo genieten ook wij deze 2 dagen met volle teugen en vertrekken maandag morgen weer richting Mombasa.
Een lift krijgen we tot de ferry, geweldig, niet 3 ½ uur in de matatu.
Wie goede doet, die goed ontmoet denken we maar en maken graag gebruik van het aanbod van een familielid.

We rijden uren over zandpaden, praten over het leven hier en rijden later door de Simba Hills om vervolgens om 15.00 uur bij de ferry aan te komen.
We storten ons weer in de mensen massa en zijn voor het donker weer thuis zodat we nog een plons in het zwembad kunnen nemen.
Een mooiere afsluiting deze 2 laatste dagen in de lodge had ik me niet kunnen wensen.

Nu nog 3 dagen de laatste zaken afhandelen en morgen een albino overleg waarin ik mooie positieve vordering heb kunnen mee maken.
Ik zit er boven op en heb er vertrouwen in het in goede handen achter te kunnen laten.

Assante, Carla.