Avontuur.

It's just a small car meldde Samuel ons.

We wachten op de auto die ons vandaag ver over de Ferry zal brengen.
Samuel onze vriend vergezelt ons, hij levert de auto en wij de brandstof, thats a deal.

De auto heeft hij samen met een neef uit de erfenis van een tante, zo is het hier betaalbaar om een auto te kunnen onderhouden.

Ietwat verlaat komt de Toyota Starlet om de hoek gestoven.
De eerste rit is om te tanken en de lekke reserve band te laten plakken, je moet er niet aan denken om in de middle of nowhere te stranden.

Dan gaat ons avontuur beginnen.
Het is een drukte van vanjewelste bij de Ferry.
Wel 1000 man gaat zo te voet de rivier over en dan is het gratis.

We hebben een redelijk ambitieus schema voor vandaag en zien wel hoe ver we komen.

Ons eerste doel is om de Dutch Dentals te vinden.
Dit is een Nederlandse tandartsen groep die ook op vrijwillige basis om toerbeurt 2 maal per jaar voor een maand tandheelkundige hulp verstrekt in de meest afgelegen plekken die je je kunt bedenken.
Ik heb instrumentarium voor hen bij me die ik ze zal brengen.
Van te voren in Nederland heb ik al uitgebreid contact hierover gehad en ik zou bellen als we in de buurt zijn, dan kunnen ze ons de weg vertellen.

Kwale district Hospital, hier moeten ze toch in de buurt zitten, bij een school, het ziekenhuis?
We weten het niet,en na veelvuldig bellen en mailen kreeg ik geen gehoor.

Tja, dan moet je creatief denken.
In het ziekenhuis was een man zo aardig om ons toegang tot internet te verschaffen, alle dagen is de laptop mee en juist vandaag niet!
Op de website vinden we de de tandartsen kliniek in Ukunda en zo komen we aan een Keniaans telefoonnummer, je hebt soms echt de tam tam nodig hier.

Maar..... succes, de route werd aan Samuel uitgelegd en wij konden weer op pad alvorens we eerst weer wat brandstof namen, de benzine meter deed het niet en hoe ver kun je dan nog?

Richting Simba Hills, een nationaal park ver richting de bush en up hill.
De weg werd een zandpad waarna het een wasbord weg werd.
Langzaam kropen we vooruit en omhoog de zanderige paden op.
Dan kan 13 kilometer lang duren, alhoewel de Kenianen volgens mij geen enkel inschattingsvermogen hebben omtrent afstanden, tijd en kilometers.

We passeren slaperige gehuchten waar soms bijeenkomsten plaatsvinden onder de boom.
Grote truckers en vrachtwagens denderen ons voorbij en wij sluiten steeds op tijd de ramen om te voorkomen de auto niet vol stof te hebben.
Je ziet er anders na een dag niet uit.

Na lange tijd passeren we groepjes mensen met kinderen waarbij me opvalt dat sommige kinderen een tennisbal in de hand hebben.

Tzeresani primari school, hier horen we de generator al ronken.
Hele rijen met kinderen zitten er netjes te wachten.
Ze krijgen eerst voorlichting wat er gaat gebeuren en krijgen les in mondhygiëne.

Dan stap ik het klaslokaal binnen en staren de Nederlandse tandartsen me vol ongeloof aan... hoe hebben jullie ons in vredesnaam kunnen vinden?? wat een kunst om hier te komen.
Nou, dat vonden wij ook, maar je moet inventief zijn.
Hier is geen enkel werkend netwerk zodat mail en telefoon verkeer hen dus niet bereikte.

Eerst maar een flesje cola om bij te tanken.
Hier is een groep van 16 man waarvan er 6 tandarts zijn en de rest assistentes en ander behulpzaam volk.
Samuel fluistert in mijn oor, wat denk je, zou ik ook aan mogen sluiten voor controle?
Natuurlijk mag dit en hij wordt meteen geholpen en komt opgelucht de stoel weer uit.
Per dag ziet men hier wel 150 kinderen vanuit een grote regio, wat een werk wordt ook hier verzet.

Hierna overhandig ik de instrumenten die zo goed op zijn plek terecht komen, helemaal omdat de turn over van patiënten zo hoog is.
Even later vertrekken wij weer want er staat nog meer op de lijst om te doen vandaag.
Een verre maar zeer zinvolle trip was het.
En zoals altijd lijkt het dat de rit terug naar de bewoonde wereld veel sneller gaat.

Dan door naar Kwale Eye Hospital om een afspraak te maken voor de komende weken omtrent de albino kinderen.
Ik heb een eerste zending zonnebrand mee en de rest wordt verscheept.
Het is de bedoeling dat de A.P.D.K. gedurende de Mobile Clinic alle albino kinderen en de ouders van instructies voorziet omtrent het gebruik van de zonnebrand.

Helaas is Bashra de manager er niet en Almassi, de fieldworker is op de motor onderweg terug vanuit de bush waar hij alle kinderen ziet, met hen hadden we in Oktober al een gesprek.
Deze albino kinderen hebben niet alleen een blanke huid, maar zijn ook vaak slecht ziend en slecht horend.

Wel treffen we een dame, die de Eye Clinic heeft opgezet en zij verteld dat zij 157 albino kinderen in hun programma hebben waarvoor ze bijna niets te bieden hebben aan zonnebrand.
Soms krijgen ze de restanten zonnebrand van de hotels uit Diani Beach, maar dit is geen hoge factor die zo nodig is.
We spreken af dat er met ons contact wordt opgenomen voor een afspraak in de komende tijd.
In zo'n kort bezoekje hebben we toch al aardig wat informatie verkregen.

Dan terug naar Ukunda alwaar een hout snij werker zit die houten tandartsen beeldjes maakt, ik heb er 1 gekocht voor mijn tandarts die me sponsorde.
Een uniek exemplaar dat verder bijna niemand heeft, ze worden alleen op bestelling gemaakt.

Daar op het strand even een break en de zee zien, horen en ruiken, voor het eerst deze week.

Op de terugweg gaan we nog bij een vriendin langs die een eigen soort weeshuisje is begonnen.
Ze heeft nu 7 kinderen in de leeftijd van ca. 5 jaar tot ca. 15 jaar.
We hebben kleurboeken, potloden, stiften en stickerboekjes mee.
Een welkom geschenk omdat de kinderen zich vervelen, het is net open en er is nog niet zoveel spul.
We blazen ballonnen op en de kinderen zijn uitzinnig en spelen er blij mee, goed om te zien.
Ook hier laten we tandenborstels en tandpasta achter.

Het wordt al donker en we moeten weer vertrekken.
Terug naar de ferry alwaar we in een gekkenhuis belanden.
Het is spitsuur en iedereen moet de ferry over, grote met advertenties opgeblazen auto's halen ons in, het lijkt wel een disco met al die herrie.
Zo vragen de partijen hun aandacht voor de komende verkiezingen.
Samuel besluit aan te haken achter deze grote jongens, maar even later moeten we hen laten gaan en weer in de rij aansluiten.

Het is 19.00 uur en al donker, Helen belt me bezorgd op waar we zijn en thuis kunnen we zo aanschuiven achter een bord pasta, oei wat had ik een honger en wat een indrukken vandaag.


Assante Carla.