FUTURE ???

Vandaag, Zaterdag gaan we mee met een Medical Camp van STREET CHILDREN in de sloppenwijken van Mombasa.

Eerst reizen we af naar Mtwapa, ongeveer 20 minuten van Mombasa met de Matatu.
Eenmaal daar blijkt dat het in een van de sloppenwijken van Mombasa is, we zijn een beetje op het verkeerde been gezet.
Dus weer terug naar Mombasa, verspilde tijd en kosten maar ja This Is Africa.
Lang niet altijd gaat zoals je het vooruit bedacht hebt, Keniaanse tijden en gedachtegangen zijn niet altijd de Europese maatstaf.

Springs of Hope is een nieuwe groep die straat kinderen opvangt en hen veiligheid, onderwijs, voeding en onderdak bied.
Via deze stichting gaan we vandaag mee op outreach met een medical camp.

Op de plek van bestemming aangekomen blijken we de eerste te zijn van de te verwachten groep vrijwilligers.
We melden ons alvast bij William, de voorganger van de zevende dag adventisten, een kerkelijke groepering hier, hij is op deze plek 2 dagen in de week
Al lopende langs de gammele onderkomens bestaande uit lappen plastic, restanten zeil en dakbeschot, kruipen er mensen uit hun “hutjes”.
Geen enkele vorm van beschaving is hier en volstrekt geen enkele voorziening wat betreft water, sanitair, elektra en dergelijke, het is hier met recht “overleven”.

Dan komen we aan bij het kantoortje van de voorganger, bestaande uit wat metalen platen en een gammel bureautje.

De lijm lucht dringt zich al aan me op, evenals andere luchten die ik jullie zal besparen.
Je moet niet vies zijn van de mensen hier en je verstand op nul zetten.
Iedereen wil je een hand geven en hoopt op iets???
Na een kwartiertje binnen te hebben gezeten omgeven door lijmsnuivende jongeren besluit ik om buiten te gaan zitten in het steegje.
De houten bank slepen we naar buiten en in de schaduw is het beter vertoeven met iets meer “frisse” lucht.

4 schatjes van kinderen besluiten om ons te vergezellen, ze spreken zowaar een beetje Engels en
zingen met hun bescheiden stemmetjes een liedje voor ons.
Het gaat over het tandenpoetsen als je opstaat, het wassen van je haren en het drinken van thee voor ze naar school gaan.
Of er ook nog een ontbijtje aan te pas komt, ik betwijfel het en hoop dat ze dit op school wel krijgen.
Deze kinderen leven met hun ouders in het straatje van deze sloppenwijk, wat komt er van hen terecht?

Na een lange tijd wachten komt er eindelijk wat schot in de zaak en verplaatsen we ons naar een groot naastgelegen grasveld onder de boom.
Een bureautje en stoel voor de dokter wordt aangesleept en een bank waar de koffer met medicijnen op staat.

Hermien en ik zijn slechts toeschouwers en observeren het geheel, deze outreach wordt door andere vrijwilligers gerund en we willen ons er niet in mengen.
Dan blijkt al snel dat dit beginnende vrijwilligers zijn en er zit geen enkel systeem in.
Triage vooraf zodat de dokter niet iedereen hoeft te zien is er niet, het is een rommelig geheel.

We worden omgeven door moeders met kleine kinderen die ook in de sloppen wonen, daklozen die op een stuk karton slapen , waar niemand zich om bekommert, en verder voornamelijk jongeren vanaf zo'n 12 jaar die allemaal lijm snuivers zijn.
Sommigen lopen erbij als gedrogeerd en velen hebben duidelijk al een hersenbeschadiging opgelopen door de lijmlucht die ze de hele dag inademen.
De fles met lijm hangt hen letterlijk aan de lippen.
Door het snuiven van de lijmdampen wordt de honger gestild, eten hebben ze bijna niet.
Het is schokkend en triest om te zien hoe deze mensen hier moeten leven en geen enkel perspectief op verbetering hebben.

Wij besluiten rond lunchtijd de plek te verlaten en zelf even een lunch te pakken.

Eenmaal terug is de Clinic bijna klaar en krijgt eenieder een maaltijd, dit is tevoren al in porties verdeeld omdat er anders de kans is dat er een “gevecht” om eten zal ontstaan.

50 mensen zijn er gezien door de dokter en zo'n 80 mensen hebben een maaltijd ontvangen.

Ik raadde aan om iedereen die bij de dokter komt en medicijnen krijgt b.v. een stempel op de hand te geven, in de chaos zie je mensen over het hoofd die mogelijk voor een 2e keer in de rij gaan staan en de medicijnen dan gaan verkopen.

Weer een geheel nieuwe ervaring vandaag, hoe triest ook, maar ik zie geen enkele toekomst voor deze jongeren.
Geen scholing, geen geld, rondhangende jongeren aan de onderkant van de maatschappij.
Schokkend om te zien.

Morgen een vrolijker vooruitzicht, LADYS DAY met Helen, de vrouw van Johnson.
We gaan lekker op pad met zijn drietjes en genieten.

Groetjes vanuit een nog steeds heel warm en klam Mombasa, de overgang naar Nederland zal groot zijn.

Carla.