Niets is zoals het lijkt.

De eerste 2 weken zitten er op.
Het wennen aan de hitte en de klamme lucht is even omschakelen.
We startten met het ontmoeten van onze vrienden en hadden vele afspraken.
Dan de Mobile Clinic ronde in de Kilifi regio, indrukwekkend hoe de mensen daar leven en proberen te overleven.

We zijn toe aan een weekje vakantie en gaan op safari , ook bezoeken we 2 projecten die via de Nederlandse Albert Schweitzer stichting jaren financiële ondersteuning hebben gehad.
Wij gaan deze projecten nu bekijken.

Zondag ochtend vertrekken we met Samuel, onze vriend richting het eerste wildpark.
Een Nissan X- Trail hebben we gehuurd om alle paden en de modder te kunnen trotseren.
Het was niet zo makkelijk om aan een goede auto te komen, afspraken maken gaat hier toch iets anders dan in ons kikker landje, maar het is gelukt.

Tsavo Oost, is ons eerste doel, we hebben er een lodge net buiten het park gehuurd voor de
eerste nacht.

Groepjes olifanten komen er uit de bosjes vandaan, we zijn opgelaten, het is zo'n mooi gezicht.
Er wordt volop getetterd en de logge moeder beschermt haar kleintje met verve.
We staan ademloos toe te kijken, het verveelt nooit.
Ik maak mooie filmpjes met mij nieuwe camera, de oude wordt intensief gebruikt tijdens de Mobile Clinic rondes om de kinderen op de foto te zetten.
Genoeg krijgen we niet van de olifanten, maar trekken toch weer verder.
Er is volop wild te spotten, zebra's, veel vogels, olifanten,buffels,dik dik's, giraffes, waterbokken, noem het maar op of het is er.
Om 18.00 uur moeten we het park verlaten, de duisternis valt snel in en het is om 19.00 uur donker.

Onze lodge van vannacht is mooi, gerund door een Duits echtpaar die er al 20 jaar zitten.
Ook zij hebben last van in aantal terug lopende betalende bezoekers, het is er mooi aangelegd naar echt Afrikaanse stijl.
Uitzicht hebben we op het park, alleen het hek voor ons is een barrière voor het wild.
Vanaf de veranda van onze kamer kijk ik ademloos uit over de vlakte, wat een voorrecht om hier te mogen zijn.
Er wordt ons gevraagd of we vannacht gewekt mogen worden als er iets moois is te zien voor onze deur, daar zeggen we geen nee op, en om 22.00 uur wordt er op de deur geklopt, er zijn buffels te zien, in het donker, met mijn hoofdlampje moeilijk te spotten maar ze zijn er wel en ik hoor ze.
Om een uur of 3 wordt ik wakker van een zaklamp die heen en weer schijnt, de nachtwaker doet zijn ronde, geen klop op de deur, ik draai me weer om en slaap verder.

Het is half zes in de ochtend als we wachten op heet water voor een kop koffie voor we de ochtend game drive maken.
Het duurt me te lang en ik ga in de keuken kijken, dan blijkt dat de kok op een houtskool vuurtje ons water probeert heet te krijgen, daar kun je lang op wachten en we besluiten het met lauw water te doen,we willen de zonsopgang in het park zien.
Het wild laat zich mooi spotten, de opkomende zon is iets gesluierd maar het is mooi.
Na het ontbijt trekken we weer het park in en verlaten het 24 uur na binnenkomst.
Net voor de uitgang krijgen we nog een mooi toetje, tetterende olifanten aan een waterpoel.

Op naar Nairobi waar onze volgende slaapplek is geregeld.
Het is druk onderweg en de vele truck drivers proberen zo snel mogelijk in Nairobi te komen.
8 verongelukte trucks tellen we, ze rijden soms als gekken en halen roekeloos in met dit resultaat.
Trucks liggen op zijn kop, de bevolking loopt er om heen, mogelijk om wat waren mee naar huis te nemen.

Het is met recht een reis met veel te nemen hobbels.
Vele gaten in de weg, politie barrières met spijker latten, je laat het wel uit je hoofd om door te rijden.
Fietsers met gevulde watertonnen, hoog opgestapelde dozen met eieren, volle zakken met houtskool, kratten met kippen achterop, balen met vol gepakte lange grassen voor het vee thuis, wat je gratis kunt plukken hoef je immers niet te kopen , je komt het allemaal tegen, de fiets is duidelijk het vervoersmiddel.
Boda boda drivers die losse kannetjes met brandstof bij zich hebben, de reis zal ver zijn, maar het is levens gevaarlijk.
Een 2 baans weg is het, ze noemen het de snelweg maar door alle drempels en bulten die er zijn gemaakt kom je nooit op snelheid en duurt de reis uren.
Vanaf onze kaart van Kenia kun je zo mooi berekenen hoe snel je zult zijn, maar zo werkt het hier dus niet.

Kinderen en veel vee lopen langs de kant van de weg en bij iedere drempel staat er wel een verkoper met groente, water of fruit te venten.
Het is goed opletten in het donker omdat zeker de helft van de auto's en trucks geen werkende verlichting heeft.
Aankondigingen van hotels zijn scharrige onderkomens, de naam hotel niet waard.
We rijden langs grote velden met mais, die kun je zelf laten malen in bijna ieder dorp.
Zo sukkelen we verder, het landschap wordt steeds groener omdat we naar een minder warm gebied trekken ten noord westen van Nairobi.


OUT OF AFRIKA.

Wie heeft deze film nou niet gezien.
De Deense Karen Blixen die aan de rand van Nairobi een grote koffie plantage is begonnen.
Ze trouwde met een rijke overspelige echtgenoot en kreeg een relatie met een Keniaan.
Een story die natuurlijk niet goed afliep.
Het is een enorm stuk grond dat later is ontgonnen, er kwamen scholen en er werden huizen gebouwd op grote percelen.

Karen is de wijk naar haar vernoemd en waar wij zullen overnachten.
In het donker begint de zoektocht naar ons onderkomen.
Dan blijkt dat wij bij de nonnen zullen overnachten als er tenminste plek voor ons is in de herberg.
De orde van St. Benedictus is onze slaap plek vannacht.
We krijgen een kamer naast de kapel en slapen onder het kruis, dan kan de reis toch niet misgaan?
Carolina heet de zuster en ik zeg ook zo te heten, en zuster te zijn, Carla is moeilijk voor hen uit te spreken.
Dan vraagt ze me of ik ook katholiek ben en in welke orde ik zit, ik leg haar snel uit dat wij andere zusters zijn, ze glimlacht en begrijpt het.
Dan vraag ik het haar toch, is er misschien Wifi hier? En ja dat is er.
Wij krijgen de code en kunnen op internet, de digitale zusters wie had dat gedacht.
Ze wil wel met me op de foto en ik krijg een aantal dagen later een bedankmailtje nadat ik haar de foto had toegestuurd, we zijn altijd meer dan welkom.

We kunnen aanschuiven voor de maaltijd en krijgen een grote met heet water gevulde melkfles mee.
Een kannetje en een teil en ik kan me wassen, er is bijna geen gelegenheid waar de douche werkt.
De volgende ochtend trekken we na een heerlijk ontbijt weer verder.

Het is Oktober 2013 als ik met Hermien in Den Haag ben.
We gaan naar het Omniversum om een film te bekijken die over het opgroeien en opvoeden van wees olifanten gaat.

David Sheldrick was een gedreven man en startte in 1948 in Tsavo Oost met de opvang van wees olifanten, nodig door de stroperij van de moeder olifanten.
Na zijn overlijden is zijn vrouw Dane Daphne verder gegaan met zijn werk.
De David Sheldrick Life trust is dan ook ons volgende doel tijdens deze reis.
Het is gevestigd net buiten Nairobi en we staan ruim voor de openingstijd te wachten.

De wees olifanten komen naar een grote voor hen aangelegde plek en krijgen daar flessen melk.
Er is lang op gebroed welke melk de beste is voor deze beesten, na wat hoofdrekenen komen we er op dat iedere olifant 48 liter melk per 24 uur krijgt.
Ze weten precies dat ze eerst de melk krijgen en gaan daarna met elkaar spelen.
Het is een schattig gezicht en ik maak vele filmpjes.
Ik raak net als de groep kleine kinderen de dieren aan, dat dit toch mogelijk is.
Iedere olifant heeft zijn eigen slaaphok en de bewakers slapen bij hen in deze ruimte, zeker voor in het begin als ze er net zijn is het een vertrouwd gezicht.
Ze verblijven hier tot ze tiener zijn en gaan dan terug naar de eerst opgezette plek in Tsavo Oost waar alles begon.
Van hier uit wennen ze langzaam aan de echte natuur en worden dan uitgezet.


Ngong is ons volgende doel, een dorp ten westen van Nairobi.
Hier is het eerste project dat we zullen gaan bezoeken.

Esthers primary school.

Esther de oprichtster heeft met hulp van haar man en vele vrijwilligers prachtige projecten opgezet om de kansarmen in deze regio te steunen, mede door een steun van de Nederlandse Albert Schweitzer Foundation, hier worden wij hartelijk verwelkomt.
Esther heeft zich duidelijk goed voorbereid en we zijn onder de indruk wat er allemaal gedaan is.
Er zijn 3 klassen met ca. 65 kinderen die niet naar school gingen omdat het geld er niet voor was.
De kinderen zagen er slecht uit toen er werd gestart.
Met behulp van de opgerichte naai groep werden er uniformen gemaakt.
We maken een ronde door de klasje en de kleintjes liggen te slapen aan hun tafeltjes, geld en ruimte om hen op matrassen te laten rusten is er nog niet.
Er wordt voor ons gezongen, de kinderen zijn blij.

Een mooi voorbeeld om te noemen is het geiten project.
Vrouwen krijgen geiten om mee te starten voor de melk.
Deze melk is voor eigen gebruik en als er over is mogen ze dit verkopen.
Er komt af en toe een mannelijke “leen “geit die de dames bevrucht.
Na verloop van tijd moeten het zelfde aantal geiten terug gegeven worden en ze mogen de dan geboren geiten zelf houden.
De geiten gaan dan weer door naar andere vrouwen die met dit project mee mogen doen.
Na verloop van tijd kunnen ze de geiten verkopen en dit levert geld op.
Het is eens soort micro financiering.

Na een half jaar zagen de kinderen er beter uit.
De melk deed hen goed en ze krijgen op school pap en een lunch, thuis is er vaak alleen geld voor thee voor ze naar school gaan.
Het eten voor de lunch wordt af en toe door bedrijven op de lucht haven verstrekt als er b.v. een vlucht niet door gaat en de levensmiddelen bederfelijk zijn.

Ook is er een groep die sieraden maakt, prachtige kettingen van papier-maché kralen die geschilderd worden ,mooie priegelige werkjes van kleine kraaltjes, we kopen wat om het project te ondersteunen.

Het water sanitatie project doet ook goed zijn werk.
Groepen mensen die op het zelfde perceel wonen sparen wekelijks iets en storten dit op een gezamenlijke bank rekening, je hebt het dan over 50 cent per persoon, van het opgespaarde geld is er een watertank aangeschaft en geplaatst, mede door een kleine bijdrage van dit project.
Regelmatig gaat de waterleiding open zodat de tank gevuld kan worden.
Men heeft dan veilig water en hoeft geen uren te lopen naar een bron.

Esther weet een albino in het dorp en gaat voor mij de mee gebrachte zonnebrand afgeven.
Later in de week belde de vrouw op om te bedanken, ik ben slechts de gulle door gever, maar heb haar wel blij gemaakt.

Mooie projecten met goede resultaten.

De volgende ochtend vertrekken we vroeg naar Kisii, nog verder westelijk van Nairobi.
Hier is ook een project dat wij bezoeken, onderweg ontbijten we ergens langs de weg met heerlijke pannenkoekjes, je moet de eetplekjes wel weten te vinden.

Het is een zeer groen gebied, de temperatuur is er aangenaam zoals de Hollandse warme zomers.
Niet zo klam en warm als in Mombasa, een verademing voor ons, we slapen zonder klamboe

Bij aankomst worden we alvast naar het hotel gebracht en Samuel parkeert met grote precisie de auto in de parkeer garage, 5 cm. aan beide zijden heeft hij om er schadevrij in te komen, ik doe het hem niet na.

Peter is de leider van dit project, een gedreven aardige man die matig Engels spreekt, hij ratelt maar door en laat ons niet uitspreken .
Walk of work, tired of retired, het is nogal een verschil en hij haalt alles door elkaar.
De man is duidelijk nerveus en zijn meegekomen vrijwilliger vraagt hem ons uit te laten spreken.
We stappen weer in de auto om de projecten te bezoeken en zijn onder de indruk.
We lopen kilometers door thee plantages en langs groente tuinen.

Er zijn2 waterputten aangelegd die 's avonds op slot gaan zodat er niets in kan worden gegooid dat de waterkwaliteit negatief beïnvloed.
Er is iemand verantwoordelijk voor de put, het geeft zoveel mensen water die dit niet in huis hebben.
Een leraar scheikunde die ook vrijwilliger is controleert iedere maand de water kwaliteit, een goede oefening voor zijn studenten.
Mocht de kwaliteit slecht zijn, dan moet de put 2 tot 3 maanden dicht,een ramp voor de mensen, ze zijn zich er dus van bewust om er zorgvuldig mee om te gaan.

7 natuurlijke bronnen zijn er, opgemetseld en gerenoveerd zodat het vee deze niet kunnen bevuilen en er veilig water is dat alleen nog maar gekookt hoeft te worden als het als drinkwater wordt gebruikt.

Er zijn buiten wc's aangelegd, gaten van wel 30 meter diep die jaren mee kunnen.
De mensen hoeven hun behoefte niet meer in de bosjes te doen wat voorheen wel het geval was, gevaarlijk voor spelende kinderen.
We komen bij een groep vrouwen aan die op de grond zitten, we voegen ons bij hen op de grond en laten de 2 klaar gezette stoeltjes leeg.
Verwachtingsvol kijken ze ons aan en we praten met hen middels een tolkende communitywerker, ze hebben een eigen stamtaal.

Een vrouw heeft in de woonkamer een soort broedbak staan waarin kuikens groter kunnen worden.
Na verloop van tijd worden deze verkocht en begint het ritueel weer opnieuw.

Er groeit een overvloed aan thee, de geplukte thee blaadjes kunnen worden ingeleverd bij een centraal punt, waarna de plukkers 75 cent krijgen voor 100 gram thee blaadjes.

De 20 community groentetuinen is ook een mooi voorbeeld, eerst eigen gebruik en dan de rest verkopen.
Tevens is er een soort scholingstuin aangelegd om te oefenen met het tuinieren, en er worden workshops gegeven om de groei van de groenten zo optimaal mogelijk te laten zijn.

Er wordt aarde afgegraven en met behulp van water eens soort klei gemaakt.
Hiervan worden stenen gemaakt en daarna gebakken, klaar voor de verkoop, het is zwaar werk.

We zijn onder de indruk van het vele werk met duidelijk goed resultaat.
Op de terugweg naar Kisii staat er een Albino jongen langs de kant van de weg, hij is boda boda driver.
We stoppen en ik geef hem zonnebrand en een speciale lipstick dit was voor de zekerheid mee.
De jongen had ineens wel heel veel vrienden, iedereen wilde weten wat er gebeurde en stond om ons heen, het zag er letterlijk zwart van de mensen.
Toen bleek dat hij ook nog een Albino zusje heeft, ook voor haar zonnebrand en Michael de vrijwilliger van het project gaat er verder achteraan.

Ons hotel, DALLAS-INN, een mooie naam voor een ware nacht merrie.
Bij binnenkomst met de groep vrijwilligers willen we nog wat met hen gaan drinken.
De oorverdovende muziek komt ons tegemoet, we kunnen elkaar bijna niet verstaan.
Het betonnen gebouw heeft geen aankleding dus alles dreunt door..
Slaande deuren, klikkende naaldhakken, wat een herrie
Het diner laten we op de kamer brengen en met oordopjes in ga ik slapen..
De volgende ochtend slaan we met een ferme duw de deur van de kamer dicht,we nemen revanche.

De volgende ochtend om 6 uur vertrekken we weer, we hebben een lange dag voor de boeg en willen rond de middag bij Abadeere National Park zijn.
De reis begint voorspoedig maar dan belanden we in een Truckers staking.
De vrachtwagenchauffeurs zijn de slechte wegen zat en trekken de aandacht, echter de slechte wegen veroorzaken ze zelf met hun zware lading en asociale rijgedrag.
We kruipen door kleine gehuchten waarbij we de aan het zandpad wonende mensen letterlijk in het stof zetten, moeten keren aan de rand van een diepe steengroeve, brrrr.
Normaal komt hier bijna geen mens langs en nu is het er druk met auto's en matatu's.

Abadeere National Park, we spotten er talloze buffels die midden op de paden lopen.
Samuel durft er niet langs te rijden, bang dat ze de auto beschadigen.
Veel klein wild. maar geen olifanten of zebra's, mooie soorten apen zitten ons van een afstandje te bekijken.
Het Tree Tops hotel, zo bekend van de bezoeken van de Engelse koningin, wij willen het wel bezoeken maar mogen er niet in, eerst buiten het park een pas aanvragen,Samuel is boos, dit park is voor de bevolking en dan mag je dit niet ontoegankelijk maken voor hen.

Na een goede nachtrust blijkt de volgende dag dat de nachtwaker die de auto heeft gewassen onze mango's uit de auto heeft gepikt, ik hoop dat ze hem lekker smaakten.

We rijden vandaag de hele dag verder richting huis en eten 's avonds in Thika.
Samuel weet een leuke eettent, Thika's Pork Restaurant.
Menig beginneling wil er nog niet dood gevonden worden.
Jonge mannen begonnen dit restaurant, varkensvlees wordt hier niet veel gegeten.
Het liep goed en de vriend hield er mee op.
De jongeman ging alleen verder en dit succes vertaalt zich nu in een tweede restaurant
We zitten op een binnenplaats aan een wiebelende tafel tussen de keuken en een banden plak werkplaats, er worden broeken verkocht die de meisjes met hun smoezelige witte slagersjas voor zich houden, zou het passen?
Je besteld 250 gram, 500 gram of 1 kilo varkensvlees, eerst gekookt, daarna gebakken.
Het wordt ter plekke aan tafel voor je gesneden, lekker dat het is!
De patatjes komen bij de buren vandaan, dat is nou eens samenwerking.

Nu weer terug op huis aan.
Het is druk onderweg en treffen vrouwen achterop de boda boda met wapperende masaai doeken voor de mond vanwege de vele stof.
De vele betonnen barakken onderweg zijn vrolijk beschilderd met reclame uitingen van menig supermarkt of merk.
De natuur wordt duidelijk weer droger en de warme klamme lucht dringt zich weer aan ons op.
We kopen onderweg doeken en rieten manden, van kinderen die geen Mzungu prijzen vragen.
Wel als ik heb betaald heb vragen ze om geld, ach ja een zak centje is nooit weg.
Hoog opgestapelde zakken houtskool vinden hun weg, zoveel goedkoper dan in de stad.

Moe maar voldaan komen we weer in Mombasa aan, de was in de week en een duik in het zwembad, even de pijnlijke spieren los zwemmen na 2400 kilometer over de meest slechte wegen.

Nog 2 dagen vrij voor de volgende Mobile Clinic ronde in het Taita district.
Morgen de zee zien en een lekkere grote ijscoupe eten bij Jules aan het strand.
We nemen Helen onze gastvrouw mee, dit zal ze nooit zelf doen.

Niets is zoals het lijkt, dat blijkt maar weer tijdens deze week.
Het kan er zo mooi uit zien maar is niets.
Het kan er niet uitzien maar is wel iets, je weet het nooit tot je het werkelijk beleefd hebt.
De mensen die van de weinige middelen die ze hebben iets moois weten te maken en succes weten te boeken.

Ik veeg het zweet weer van me af met een grote zakdoek, die is de komende weken weer nodig.

Met klotsende oksels probeer ik het bericht te plaatsen.
Het internet is altijd weer een uitdaging.