Terug in de tijd.

Dinsdag ochtend 8 uur, Peter en Ibrahim, fysiotherapeut en chauffeur zijn blij ons weer te zien.
Ze hebben ons gemist de afgelopen week, maar gevolgd via Facebook.
Ze smullen van de verhalen over wat we allemaal hebben beleefd.
Deze week gaat de Mobile Clinic richting Taita Taveta district.

Het is druk op de weg en via vele sluiproutes verlaten we na een uur Mombasa.
De eerste stop is in de buurt van Mariakani waar de dochter van Peter op boarding school zit.
Hij moet er wat boeken afgeven en dat kan mooi nu even tijdens werktijd omdat we er toch langs komen.

We vervolgen onze weg richting Voi, de regionale hoofdplaats.
Er worden wat spulletjes door de mannen gekocht en we kunnen weer verder.
Het begint al aardig warm te worden en de omgeving is er gort droog.
Vele sisal plantages zijn hier aanwezig die met weinig water toekunnen.

De weg is bar en boos en dat is netjes uitgedrukt.
Het ene gat na het andere volgt, dit hebben wij vrijdag ook al meegemaakt en zijn er dus op voorbereid.
De wegwerkers maken met een soort hakbijl gaten in de weg, een wegversperring is er niet.
Wat takkenbossen op de weg moeten aangeven dat er gewerkt wordt.
Levens gevaarlijk, dit is de slagader die naar Mombasa gaat.
Dikke stofwolken hangen er om ons heen, de voorganger is bijna niet te zien.
De ramen gaan dicht om de stof een beetje tegen te houden en de zweetdoek kan weer uit de tas.
We bonken van het ene gat naar het andere en ik spring letterlijk van de bank af.
Door al dit geweld staat mijn horloge 's middags ineens 2 uur achter, en ik vraag me af of de laptop dit geweld wel gaat overleven.

Een koffie break wordt er gehouden, blijkt later de enige stop van de dag te zijn.
We bestellen heet water en maken onze cappuccino klaar en eten een Mhambra.

Dan vervolgen we de weg weer en komen aan bij Kali primary school.
Hier geeft de vrouw van Ibrahim les en er zit een albino meisje op deze school.
Chintazo Mangale wordt uit de klas gehaald, het kind weet niet wat haar overkomt.
Een slechte huid heeft ze met al duidelijk afwijkende plekken, dit voorspeld niet veel goeds.
Een fles zonebrand, zonnebril en een lipstick heb ik voor haar, ze is er beduusd van.
Dan blijkt dat ze ook slecht ziet, en overleggen we met de oogkliniek in Kwale.
Eind volgende week heeft deze kliniek een oog kamp in dit district.
Ja natuurlijk, laat haar maar langs komen, we zijn blij met dit bericht.

Ook wij gaan dan 4 dagen meewerken met deze Taita Oog Clinic, georganiseerd door het oogziekenhuis in Kwale, waar we intensief contact mee hebben voor o.a de albino's.
Hermien en ik zijn gevraagd om mee te opereren, 's morgens screening en 's middags operatie.
Hierover horen jullie later meer.
We geven de hoofdonderwijzer de tip het kind lange mouwen en een langere rok te laten dragen, dit wordt meteen goedgekeurd.

We trekken weer verder, want er is nog een hele afstand te overbruggen.
Het lijkt wel alsof ik een facelift heb ondergaan.
Ik zit strak in het vel door de zon, de wind en het stof.
Smeren helpt niet want daar ga je ontzettend van zweten.

Na een uitdagende rit komen we in Taura dispensery aan.
Er zit een vrolijk uitziend groepje moeders onder de boom met hun kinderen.
Joshaki Mwandima, de locale mobiliser staat ons op te wachten bij zijn nieuwe fiets.
Deze is gesponsord door de A.P.D.K. om de man van vervoer te kunnen voorzien tijdens de tochten die hij aflegt om de kinderen te vinden.

Het is hier echter een droeve bedoening.
Kindjes die hartverscheurend huilen, het laat ons niet koud.
De mobiliser vraagt me of ik geen eten heb, de kinderen hebben honger en de ouders zijn erg arm.
Iedereen verplaatst zich dan naar het gebouwtje om het werken voor Peter makkelijk te maken.
Ik hoef niet lang na te denken en besluit om het potje miscellaneous (onvoorzien) aan te spreken.
Dit geld had ik bestemd voor schrijnende gevallen tijdens de Mobile Clinic.
Met het geld worden er meteen levensmiddelen gekocht voor deze gezinnen, rijst, bonen en ugali meel, het vult goed en ze kunnen er weer even mee vooruit.
We voorzien de kinderen alvast met onze eigen meegenomen koekjes, ik zou ze niet op kunnen eten met dit in mijn achterhoofd.

We vinden een kindje met het syndroom van down dat er vrolijk op los speelt, niets mis mee, maar ze moet wel naar school.

Een kindje, meisje, of is het een jongen, wie zal het zeggen.
Nadat het 4 maanden oud was begon er een penis te groeien, maar het heeft ook een baarmoeder en eierstokken en ook testikels.
De moeder laat het ons zien en we bedenken wat het beste zou kunnen zijn.
Ouder laten worden en dan de hormonen in het bloed laten bepalen? Wij weten het ook niet.
Er zal weer overleg in het ziekenhuis moeten zijn om te kijken wat het beste is.

Een jongetje huilt hartverscheurend, duidelijk mentaal niet in orde, maakt geen contact, veel mee aan de hand, moeilijk om te zien en ontroostbaar.
Zo zien we hier heel wat kinderen die allemaal hun eigen verhaal hebben.
Na een uurtje gaan we weer verder en zijn er allemaal een beetje stil van.

We gaan het Taita gebergte in en de ambulance heeft er duidelijk moeite mee, we stijgen zo zoetjes aan flink naar uiteindelijk 1000 meter hoogte.
Het wordt frisser en groener en er groeit veel kool, sukuma en mais.

Dan vinden we een rasta man langs het rotsachtige pad dat we bestijgen.
We fantaseren er lustig op los en komen dan uit op Bob Marley.
Ibrahim begint zijn liedjes te zingen en wij neuriën zachtjes mee en vergeten even de ellende die we net gezien hebben.

Wundanyi is onze volgende stop, nog geen kindjes vandaag, maar alleen het schema voor het hele jaar brengen.
We hebben wel zin in iets lekkers en de vrachtwagen is net aangekomen in het dorp.
Dan eet je wat er is en dat is vandaag ananas, we kopen er meteen 3 en laten het later op onze overnachtingsplek schoonmaken.
Dan pikken we Selina de social worker op en haar stagiaire Rejoyce.
De meiden hebben veel lol en wijzen ons de weg naar een nieuwe groep kinderen die we moeten gaan zien.

Het wordt een uitdagende trip, steeds hoger de bergen in, na iedere bocht is er weer een en er lijkt geen einde aan te komen.
Het pad is heel slecht, rotsachtig en alleen in de bochten is er wat beton gestort.
Het uitzicht is echter adembenemend als we tenminste de tijd hebben om naar buiten te kijken.
We klampen ons met man en macht vast aan de bank en alles dat maar houvast geeft.
Het is een heel steile klim die we nemen.
Na deze berg is er nog een berg en na uiteindelijk een uur te hebben gereden komen we in een klein plaatsje aan.
Er zit een hele groep vrouwen met kinderen die allemaal de aandacht verdienen.
Twee semi albino kindjes met hun moeder zijn er aanwezig, Taita district blijkt veel albino's te hebben.
De kindjes, broer en zus zijn heel licht gekleurd en hebben blond kroeshaar.
Ik neem hun gegevens op en geef zonnebrand en tevens een brilletje voor de jongen, de pootjes moeten nog op maat gemaakt worden maar dat komt wel goed.
Tijdelijk fabriceren we er wat elastiekjes aan.

We maken alle wachtende kinderen blij door ballonnen voor hen op te blazen, prachtig vinden ze het, soms wat eng, maar met een glimlach gaan ze huiswaarts.
Wij vertrekken weer, de duister treed snel in en we stuiteren de berg af om een uur later in het locale dorp een hapje te kunnen gaan eten, wel lekker na alleen een licht ontbijt in Mombasa.

Uiteindelijk komen we in het pikkedonker in Mwatate aan, de start voor morgen.
We worden hartelijk verwelkomt door Rosa die de kamers verhuurt en voor 3 euro hebben we vannacht een bed.
Ik fris me wat op met een teiltje water en stof mijn broek af met een klamme handdoek, die moet nog een dagje mee.
Afschuwelijke keybord muziek dringt mijn kamer binnen, de persoon is ook niet bij stem, dus de oordopjes komen weer van pas.

De volgende ochtend na een heerlijke omelet aan we weer op pad.

Bura is de volgende stop en we geven voor het jongetje dat aan zijn klompvoeten moet worden geopereerd een fles ijzerdrank.
Zijn Hb is hoger dan 8,8, ik zou denken prima, maar toch niet hoog genoeg, het moet minstens 10 zijn.

Ik struin wat door de steegjes, de tijd is hier duidelijk stil komen te staan.
De tailor man naait er lustig op los, school uniformen, blouses, broeken je zegt het maar.
Het strijken doet hij met een ijzeren strijkbout die gevuld is met gloeiende kooltjes.
Mijn oma zal dit vroeger ook gebruikt hebben.

Een groepje vrouwen vult de water containers die middels onder andere ezels naar hun hutjes worden vervoerd.

We vinden een aankondigings- biljet op de muur geplakt voor het oogkamp van volgende week.
De locale mobiliser heeft goed zijn werk gedaan.

Uren lang rijden we weer op de onverharde ribbel weg, soms afgewisseld met zand.
De weg voert langs Tsavo national park, soms doe ik even mijn ogen dicht en beweeg mee met het ritme van de auto, je raakt er aan gewend.

En ja, we hebben weer geluk, Ibrahim spot olifanten.
De wagen gaat aan de kant en het kijkertje uit de tas.
Ze komen dichterbij en we maken vele foto's.
Dan wordt er met de oren gewapperd, een teken dat het wel mooi is geweest.
Ibrahim zegt dat ze ons ruiken, door de windrichting.
Er volgen nog vele zebra's en enkele giraffes, een mooi toetje voor vandaag.

Ten slotte bezoeken we het lokale ziekenhuis waar de röntgen foto's net worden opgehangen van een vrouw met lage rugpijn.
Ik bekijk de foto en zeg dat ik een heupfractuur zie.
Nou ja, daar was overheen gekeken, de wervels werden bekeken omdat men aan de rugpijn dacht.
De patiënt was alweer naar huis gestuurd, helaas...

De moskee roept, groepjes zwart gesluierde vrouwen lopen voorbij, de kinderen hebben allemaal een blauwe jurk over de kleding aan.
De rust daalt neer, en ik probeer vanaf mijn balkon een glimp op te vangen van de Kilomanjaro, te veel gesluierd, hopelijk morgen meer geluk.

De mobilisers hebben hun werk goed gedaan en we verwachten veel kinderen vandaag.
Eerst pikken we Pamela en haar collega op, belast met de dove/ blinden school en social work.
Dan gaan we op pad richting Chumuini dispensery, het betekend zout zegt Pamela.
Zuster Lucia, een rasechte non nog in jurk en kapje op haar hoofd zegt geen kinderen te hebben voor ons, over 6 weken dan maar weer.

We komen aan in Nyukini dispenserie, en daar vinden we 2 kinderen voor ons.
Rebecca is 13 jaar oud en heeft een groot gat in haar scheenbeen.
Al 6 maanden is hier niet goed naar gekeken en gehandeld, het kind krijgt al een tijd antibiotica maar loopt hier al te lang mee rond, een zakdoek zit om het been gedraaid en ik kan zo op het scheenbeen kijken.
“Tijd heelt alle wonden” is een gezegde, nou dat gaat hier niet op, hopelijk gaat ze haar been hierdoor niet verliezen.
Iedere dag ontsmetten en een nieuw verband erop breng ik in en komende week dinsdag naar Mombasa ter beoordeling bij de orthopeed.

Dan Joshua ook zo apart, meer dan 2 jaar geleden is hij gevallen en heeft lelijke stekeldoorns in zijn enkel gekregen, ook hier is nooit naar omgekeken, wel een kruidendokter!
Men komt vaak pas als het bijna te laat is, het jong kan bijna niet meer lopen.
Ook hij gaat samen met Joyce naar Mombasa volgende week, ik ga het volgen.

Het is Maart 2012 als ik in Nyukini een grote Masaai groep het hek zie binnen lopen, het is een indrukwekkend gezicht.
Broodmagere kinderen die bijna niet meer recht op kunnen zitten, de vliegen zitten overal en zijn niet weg te krijgen.
Nu 2 jaar later kom ik weer bij deze groep en we worden opgewacht door de vele Masaai kinderen en hun ouders.
De tam tam heeft niet goed gewerkt en men dacht dat we gisteren zouden komen.
Velen zijn moe omdat ze nu 2 dagen achtereen zo'n grote afstand moesten afleggen om bij ons te komen, dat is heel jammer.
De dokter, 't is dat je het weet maar je zou hem geen cent geven, bekommert zich om deze groep.
Het is nog steeds een mooi gezicht die kleurige doeken en sieraden die de mensen dragen.
Ik maak zo onopvallend mogelijk de mooiste foto's.
Enkele kinderen zien er ondervoed uit ik vraag de dokter of ze geen Plump Sup hebben.
Dit zijn zakjes met een soort pindakaas pasta.
Hier zitten heel veel goede voedingsstoffen in en het is bewezen dat na een paar maanden de kinderen er beter uit zien.
Komt in orde zegt de man, ik verbaas me er over, het is toch niet de eerste keer dat hij het kind ziet.
Wellicht zijn er eerst heel wat “medicijn mannen “ aan vooraf gegaan.
Zo zijn we wel een tijd bezig en vertrekken uiteindelijk met de dokter, mobiliser, masaai moeder met kind en nog een masaai jongen.
We zitten met 9 man achterin en op elkaar geplakt.
Het scheelt hen echter uren lopen en we doen het met liefde.
In no time zitten we tussen de vliegen, de kinderen drinken rauwe melk en leven tussen het vee, hier mogen wij nu van mee genieten.

Nog een laatste stop in Chala dispenserie.
We duikelen uit de auto, ja nog steeds met zijn allen en ik ben blij even frisse lucht te hebben.
Dan komt er een man op me af die enthousiast mijn hand schut en zich onverstaanbaar aan me voorstelt.
Ik denk met de schilder te maken te hebben, hij droeg een broek onder de verf vlekken, maar nee het is de dokter, ach ja moet kunnen hier in de bush.
Enkele kinderen zien we en dit zijn de laatste van vandaag.

Dan heb ik langs de rand van de weg een ontmoeting met Gabriel Mandu, 3 jaar oud en zijn vader.
Pamela heeft de vader gebeld en ze zijn op de brommer hier naar toe gekomen.
Het is een semi albino kind, blonde krulletjes en een heel lichte huis.
Vanmorgen vertelde Pamela me het verhaal, om koud van te worden.
Het kind groeit liefde vol op bij zijn ouders en gaat nu naar school, maar er is al 2 maal geprobeerd om hem te kidnappen.
We zitten vlak aan de grens met Tanzania en daar worden deze kinderen nog omgebracht, witchcraft is hier debet aan.
De ouders hielden Gabriel verborgen, maar hij moet toch naar school.
Ze staan met hun rug tegen de muur en zijn erg bang dat het weer zal gebeuren.
Ik geef Gabriel zonnebrand , een lippenstift en een leuk zonnebrilletje dat goed bij zijn school uniform past, let's hope for the best.

Een laatste toetje van vandaag is het bezoek aan Lake Jibe, de mannen willen graag visjes eten die er geroosterd worden en wie weet zien we nog wild.
Dan begint het te stort regenen en Ibrahim wil niet meer verder rijden, mits we in de ambulance willen overnachten zegt hij met een lachend gezicht.
De zandpaden worden riviertjes en die groeien uit tot grote modderpoelen, dit gaat razendsnel.
We keren om en zijn uiteindelijk redelijk op tijd weer in het hotel.
Powercut, sh... accu van de computer en camera leeg, kunnen we nu niet opladen.
Dan valt de duisternis in en hebben we nog steeds geen stroom.
Kaarsen zijn er niet, een gast gaat deze voor ons kopen om zo een beetje licht te hebben in de kamer.
Na een paar uur is het euvel verholpen en gaat alles aan de stroom.

Morgen nog een halve dag en dan huiswaarts naar Mombasa, nog een hele rit voor de boeg.