Derde week bush camp

WIE NIET STEEDS HET ONMOGELIJKE DOET VERLIEST.




Alweer onze derde week bushcamp, de tijd glijd voorbij eer je er erg in hebt.

Deze week Mariakani en omstreken, hemelsbreed 50 tot 60 kilometer van Mombasa verwijderd, maar soms lijkt het alsof je in een andere wereld bent beland.
Het is er DROOG, DOR EN DUSTY.

Op de erven scharrelen de kippetjes en het vee.
De vrouwen doen de was die daarna aan de lijn hangt te wapperen, of op de struiken ligt te drogen, ze laten hun kuddes met vee uit op een ander landje zoekend naar eten.
Veel vinden ze niet, de veestapels zien er mager uit.
Zo'n ander landschap, weinig groen, meest grijs van de stof.
Kinderen in groepen van klein naar groot lopen in grote getale langs de kant van de weg op route naar school.
Ze hebben lange dagen, wonen vaak een uur of meer lopen van school.
De kleinste hebben alleen in de ochtend school, de grotere de hele dag.
Deze dag duurt dan van 7.00 uur tot 17.00 uur.

Zo trekken vele taferelen ons vandaag voorbij.


De eerste school die we bezoeken, heeft ook een apart gedeelte voor de gehandicapten, nu 25 stuks.
De kinderen slapen allemaal in dezelfde zaal, wonen en eten er.
De ouders bezoeken hen als ze geluk hebben in het weekend, ze wonen vaak ver weg.
Speelgelegenheid of spelletjes hebben ze niet, 3 schommels en dan heb je het gehad.
Ze zijn o zo blij met de ballonnen, hoe groots je kunt zijn met iets kleins!!

Dan breekt de middag pauze aan en komt er een jongen van een jaar of 10 aangelopen met krukken, zijn ene been is geamputeerd onder de knie.
Ik vraag of hij binnenkort een prothese krijgt, maar nee hoor die heeft hij al.
Waarom draag je hem dan niet vraag ik, alleen als ik een lange broek aan heb draag ik hem, anders schaam ik me er voor.
Maar ja... wanneer draag je hier een lange broek in de hitte?

Gelukkig kunnen we er ook nog veel kleur materiaal achterlaten.
Tevens vullen we graag hun medicijnen voorraad aan, net vorige week zoveel pillen gekregen en gekocht zodat we weer gul kunnen zijn.
Ontworming, paracetamol en crème voor de behandeling van schurft.
De school heeft een watertank voor 9000 liter water die net wordt gevuld als wij er zijn.
Het is een heel spektakel.
De man van de waterauto koppelt alsof hij een volleerd brandweer man is de slangen aan de wagen, een pomp er tussen en de andere kant van de slang in de tank.
Hierbij komt een gammel trappetje tot nut dat bijna op instorten staat.

De dames hebben wel interesse in de lulu pads en gaan ze na maken voor wat extra inkomen.

Dan vervolgen we weer de route en verbazen ons telkens weer wat we allemaal zien.
Vrouwen die hun was doen in het kleine poeltje met water dat nog in de droge rivierbedding staat.
Een vrouw zit langs de kant van de weg op een kleedje met een paar tomaten en een mango in de hoop iets te verkopen zodat ook zij vanavond met een beetje geld thuis kan komen.
Het vee ligt in de schaduw onder de boom, wij staan in de brandende zon op het heetst van de dag, wie is er hier slimmer??

Rabai, hier ontmoeten we een bevlogen man die eerst leraar was, maar er niet tegen kon dat de minder bedeelden en de gehandicapten zo zijn achter gesteld.
Hierop besloot hij jaren geleden om zich te laten omscholen en nu is hij een special teacher die de kinderen opneemt in het programma, hen officieel registreert en test.
De komende 2 dagen gaat hij mee op pad.

Onder de boom vinden we 2 volwassen mobilisers, deze mensen zorgen er voor dat onze
“klanten “er zijn als wij komen.
Deze mannen zijn ook gehandicapt en zitten op een tri cycle.
De ene man verteld dat hij bij de A.P.D.K. in Mombasa heeft geleerd sieraden te maken, nu doet hij het zelf in zijn buurt en gaat zelfs binnenkort les geven op school, geweldig!
Ik maak hen blij met wederom een bandenplaksetje.

Dan vinden we een jongen, of is het een meisje?
Nader onderzoek zal moeten bepalen welk gen het meest dominante is en dan zal het worden geopereerd indien nodig.
Later in de week vinden we nog zo'n kind.
We vragen de special teacher hoe het kind er uit ziet.
Het heeft de geslachtsdelen van een jongen en een meisje.
Als jullie dit graag willen zien hadden jullie het moeten zeggen, dan hadden jullie kunnen kijken.
Ik vind dat dit ietwat onbetamelijk is en dat dit niet kan, het gaat me net iets te ver.


CHONGOME,

Iedere dag denk ik nu wel het meest gekke te hebben gezien, maar niets is minder waar.
Een nieuwe groep kinderen 20 stuks, je staat er versteld van hoeveel er op komen dagen.
Deze school is een nieuwe stop plek in het schema.

FRANKIE, ca. 10 jaar oud en ALBINO.

Ik heb zo'n medelijden met het jong, stilletjes zit hij achteraan in de rij.
Albino's komen relatief weinig voor.
Het kind had vreselijke brandplekken op zijn lichaam en nare plekken in zijn gezicht.
Zonnebrandcrème met een hoge factor, minstens 30, is er niet voor hem.
Wij adviseren om kleding met lange mouwen te dragen en lange broeken, of dit nou in het schooluniform past of niet, dit is voor hem heel belangrijk, wel heeft hij een pet op.
We brengen dit duidelijk over aan de hoofd onderwijzer.

Later op de avond boeken we een klein succesje voor hem.

Verder 4 kinderen met het syndroom van Down, zie je hier niet zoveel.

Tevens een meisje van 24 jaar, altijd thuis geweest en niet onder de mensen, ze heeft geen benen en heeft ook vele andere lichamelijke afwijkingen, maar o zo intelligent!!
Nu is ze gevonden door de mobilisers en gaat sinds kort naar school, in no time leert ze lezen en schrijven.

Frankie laat ons maar niet los, en 's avonds na het eten zoeken we op internet en vinden een Nederlandse stichting die ook hier in de buurt een lokaal aanspreek punt heeft.
De jongen kan nu speciale zonnebrand krijgen, een hoed en speciale U.V.werende kleding, gratis.
Zo leren wij er ook weer iets bij.
Volgende week wordt er meteen actie op ondernomen.

Nu blijkt alweer dat de mee genomen laptop een goede aankoop is geweest.



COUNT YOUR BLESSINGS.



Bij het ontbijt de tweede dag vertellen we de mannen over onze vondst op internet, THIS IS A DUBLE PLUS roepen wij.
Als er iets door ons is ondernomen en het pakt goed uit dan roepen de mannen, this is a plus.

Na het ontbijt weer op pad.

Madzimbani, de mee reizende special teacher verteld ons dat hier een special klas is, allen gehandicapten zowel geestelijk als lichamelijk.
Het klaslokaal ziet er leuk uit, vorige week is er een groepje mensen geweest die leuke speeltjes voor de kinderen hebben meegenomen, vilten poppetjes, zonnetjes etc. met belletjes er aan, tevens plastic muziek instrumenten, de kinderen hadden het duidelijk naar de zin.
Hier laat ik weer teken spullen achter.
Als gehandicapten officieel zijn geregistreerd, krijgen zij een toelage van 20 euro per maand.

Op de normale scholen is 80 tot 90 kinderen in 1 klas heel normaal.
Omdat er een tekort aan onderwijzers is wegens de financiën (het is ook overal hetzelfde), zijn de klassen zo groot.

Na ons bezoek weer verder.
Soms zitten we letterlijk tegen elkaar aangeplakt op de achterbank.
We willen zoveel mogelijk mensen mee nemen die er ook goed werk doen zoals onze meereizende leraar en mobilizers.

In Kinatoni dispenserie vinden we een moeder met haar kind, ze heeft het syndroom van Down en ze zijn heel erg arm, ook ziet het kind er niet goed gevoed uit zodat ik besluit een voedselpakket mee te geven.

Het inkomen van de mensen is me soms een raadsel.
Als leraar verdien je zo'n 600 euro per maand, een verpleegkundige op de dispenserie met veel verantwoording verdient 700 euro.
Dit volgens de onderwijzer.
Ik weet wel dat een operatie assistent ca. 300 euro verdient.
Maar wat verdienen de mensen die niet bij de overheid werken en op het platteland wonen?
Men moet het voornamelijk hebben van de veeteelt, dus als je wat vee hebt, dan heb je wat inkomsten.
Verder worden er veel!! bomen gekapt, iedereen doet maar wat en kapt lukraak, het gevolg is dat er een kaalslag plaats vind.
Van die bomen wordt houtskool gemaakt om te verkopen, immers de meeste mensen koken op houtskool.
Wel zien we nu wat nieuwe aanplant van boompjes, maar dat zal nog jaren duren eer het groter is.
Tevens is er inkomen van de verkoop van de kokosnoten, de stammen zijn zo ingesneden, dat de mannen als apen omhoog kunnen klimmen om de noten er uit te krijgen.
Na de regentijd is er wat kans op groenten en fruit voor de verkoop.


Maoro, een nieuwe school met een klasje gehandicapten,ze zijn 3 maanden geleden begonnen maar hebben nog bijna niets.
Wij zijn denk ik op het slechtste tijdstip van de dag binnen komen lopen, de kinderen zijn aan het eten, dit gaat gepaard met veel gekwijl en gemors, de kinderen proberen zelf te eten.
Ook moeten ze slapen en leven in deze klas.
Vieze matrasjes om op te slapen liggen in de hoek, en er hangen een paar smerige gare muskieten netten.
Ik kan er geen foto's maken en sta snel weer buiten.
Wat hadden de kinderen van de andere school van vanmorgen het dan goed!

De wielen ploegen zich door het rulle zand de berg op, SANDDRIFTING.
Door het beetje wind dat er staat worden ook wij gezandstraald door het stof dat we zelf veroorzaken.
We komen aan in Kaloleni district hospital, hier ontmoeten we Agnes, een locale arts uit Mombasa die wij kennen, zij reist iedere dag met de matatu heen en weer en is hier zeker 3 uur mee kwijt.

Bij de afdeling Fysiotherapie ontmoeten we een 52 jarige man met zijn zoon.
De man is een aantal maanden geleden de bijrijder geweest van de boda boda.
Door een technisch mankement liet de ketting los en die sloeg om het been van de man, de ravage was niet te overzien, gevolg: Amputatie.
De kosten verhalen?? NO WAY, de man haalt zijn schouders op en heeft zich er bij neergelegd.

Hierna gaan wij nog lunchen in Kaloleni, het is zaak om snel door te eten, anders moet je de vliegen van je bord slaan.



BIG TRUBBLE IN PARADISE.


Nog een laatste stop in het locale ziekenhuis in Mariakani zegt Peter, hier wachten nog een paar kinderen.
Bij aankomst lijkt het wel alsof er een volksopstand is uitgebroken.
Hordes mensen dringen zich bijeen bij de entree van het ziekenhuis, wat is hier gaande?
Ik zie ineens vele handen die infuusflessen in de lucht houden, dit voorspelt niet veel goeds.
Als ik over het muurtje kijk, zie ik vele bebloede patiënten liggen, op hun voorhoofd een sticker met CASE 1,2,3 en meer.
Er is net een hoog energetisch trauma gebeurt, dat betekend dat er 2 voertuigen met hoge snelheid op elkaar zijn gebotst, er heerst totale chaos, men is hier duidelijk niet op berekend.
Een grote Range Rover heeft geprobeerd in te halen en is met volle vaart op een matatu busje geknald, deze was total los en alle patiënten kwamen uit dit busje.
De soms in slechte staat verkerende matatu busjes worden helemaal vol gestouwd om zoveel mogelijk mensen mee te krijgen.
Dit is een drukke tweebaansweg waar veel vrachtverkeer rijd.

Resultaat: er liggen 3 doden, waarvan ook de matatu driver en 7 zwaar gewonden.
Het lijkt wel een droom, maar is pure waarheid.


Paniek alom, er zijn hier totaal geen faciliteiten voor zoiets, je kunt er nog geen röntgen foto maken.
De artsen zeggen dat ze de mensen en de middelen niet hebben.
Alle ambulances zijn al uitgereden.

Wij besluiten direct met de A.P.D.K. te bellen om toestemming voor vervoer met onze ambulance.
Na overleg is dit goed.
Uiteindelijk gaan er 3 patiënten mee, je gelooft het niet, maar een matras op de grond met daarop 2 patiënten, de ene met het hoofd naar de deur, de andere andersom.
De ene man had uitgebreide femur fracturen en de andere fracturen aan zijn bovenarm en schouder.
Gespalkt werd er in nood met karton en een zwachtel.
Met man en macht tillen we de patiënten in de auto, de derde patiënt gaat zittende mee.
Onze mannen gaan ook mee omdat ze zo wie zo naar Mombasa moesten, en tevens nog 2 artsen.

's avonds heb ik een sms gestuurd naar Mildred, een kennis van ons , zij werkt op de operatieafdeling waar wij ook hebben gewerkt, de patiënten zijn naar haar ziekenhuis vervoerd.
4 patiënten waren er zo slecht aan toe, dat ze op de i.c.u. liggen en nog niet kunnen worden geopereerd, de andere 3 liggen op de afdeling te wachten voor operatie.

Om van de emotie te bekomen gaan we maar een colaatje drinken, onze special teacher gaat met ons mee, hij wist niet wat hem overkwam, tevens kwam de lokale fysiotherapeut ons zoeken omdat hij ons persoonlijk naar ons onderkomen wilde brengen, ook hij had wel een drankje nodig.



VAN DE RATTEN BESNUFFELT.


Na even bijgekomen te zijn op onze kamer gaan we op zoek naar een eettent, Hermien en ik zijn alleen, de mannen zijn immers met de ambulance mee, we vragen een goed adres.
Met ons hoofdlampje op zoeken we de weg naar het hotel.
Terug gekomen doen we de deur van de kamer open en kijken recht in 2 glimmende kraal oogjes van een rat die zich in onze kamer had verschanst.
Eigenlijk was het de eerste keer dat we ongedierte op de kamer hadden, behalve vliegen,muggen en kakkerlakken, dit kun je niet tegengaan omdat het zo warm en klam is.
Een gat in het horrengaas was de oorzaak, wapperend met het gordijn schrok het beest waarschijnlijk net zoveel als wij en koos het hazenpad door het gat weer naar buiten.
Snel het gat gedicht met het gordijn en de kamer gecontroleerd op nog meer ongedierte.




GEBUNDELDE TAKKEN KUN JE NIET BREKEN.


Ons eerste bezoek vandaag is een huis bezoek ver in de bush, het meisje was maandag net teruggekomen met een gipsen pootje uit Mombasa.
De lemen hut is klein, stoffig en warm, er wordt immers ook in gekookt.
Het probleem is dat het kind nu niet naar school kan, en ze had het in Mombasa zo naar haar zin met revalideren, veel andere kinderen en onderwijs.
Hierop wordt besloten dat ze binnen de kortst mogelijke tijd weer naar Mombasa komt, het andere been moet namelijk ook worden geopereerd, ze blijft dan wat langer om te revalideren en onderwijs te krijgen.

PEMBA, hier treffen we Rehema in een tri cycle aan, een jonge vrouw van zo'n 30 jaar schat ik.
Anna en Hanna hebben eind vorig jaar veel moeite voor haar gedaan om een hand naaimachine aan te schaffen met garen en lappen zodat ze wat inkomen kan gaan krijgen.
Nu vertelde ze ons dat de machine alleen voor leer is geschikt, wij vinden dit gek omdat er juist met zoveel zorg naar is gekeken, wordt verder uitgezocht.
Wel vraagt ze ons of wij haar niet willen sponsoren met geld zodat ze iets kan gaan opzetten als een soort pension, wij hebben er onze bedenkingen bij en gaan er verder niet op in, wij hebben een andere doelgroep waarvoor we hier zijn.
We laten een voedselpakket bij haar achter en een bandenplaksetje, de laatste.

En zo zwerven we weer verder door een totaal ander landschap dan de vorige dagen.

MTAA, een piep klein dorp waar een landelijke stichting (Samaritans Purse) heel goed bezig is met een water sanitatie project.
Het water dat uit de putten komt is van zo'n slechte kwaliteit zodat het eigenlijk niet geschikt is om te drinken.

Hier worden betonnen bakken gestort met behulp van een mal, na 24 uur is het droog.
Onder in de bak wordt grof grind/gravel gestort, hier boven komt fijn gravel en daar boven op komt fijn zand.
Dan komt er een metalen bak in te hangen met allemaal gaatjes, een soort zeef.
Na er een emmer water in te hebben gegooid, komt het er aan de onderkant gezuiverd weer uit.
Een geweldig idee, we konden zien hoe goed het werkt, eigenlijk een simpel principe, maar kom er maar eens op.
Iedereen in het dorp kan zo'n water zuiveringsbak thuis krijgen voor eigen beheer, dan is het wel de bedoeling dat je mee helpt met dit project.

Wie te lui is om te helpen krijgt dus niets en is dan dom bezig omdat ze zich zelf en de kinderen schoon water ontnemen.
Als dit dorp klaar is met dit project, gaat de mal weer naar een ander dorp.

Gebundelde takken kun je niet breken of wel: samen sta je sterk!!

Onderweg een aantal scholen gezien waar men is begonnen met zonnecollectoren, een goed initiatief dat zeker op grotere voet zijn vervolg gaat krijgen.
Ook zijn de scholen zo verschillend, de ene heeft een voedsel programma en banken om op te zitten, de andere heeft niets dan een water put en daar zitten de kinderen op de lemen vloer, geen tafeltjes en stoeltjes!



THATS THE DIFFERENCE.


Vandaag beginnen we met ons bezoek bij de dispenserie in het dorp waar we hebben overnacht.
Omdat we te vroeg zijn moeten we een uur wachten, je kunt het niet maken om eerder te vertrekken dan het schema aangeeft, over 5 a 6 weken ben je er pas weer.
We pakken ons foto toestel en gaan op pad om mooie plaatjes te schieten.
Dan treffen we een groep vrouwen aan die geen woord Engels spreken, terug naar de auto om posters te halen waar de foto's op staan van de operaties die er worden gedaan.
Met handen en voeten en met behulp van de poster komen we er uit.
Aan de hand van de gesprekken en de gezichtsuitdrukking van de vrouwen begrijpen we dat ze ook wel kinderen kennen met afwijkingen, we wijzen hen op het telefoon nummer van de A.P.D.K en gaan weer heen.

TARU school, 1100 leerlingen en 80 tot 90 leerlingen per klas, je moet er niet aan denken, de “slimste en de domste”leerlingen komen hier niet tot hun recht.
Te weinig personeel verteld het hoofd van de school op mijn vraag waarom de klassen zo groot zijn.
Ook hier speelt geld vanuit de overheid een grote rol, en er wordt flink geknepen in het budget dat ze krijgen.

Op deze school zij ook 2 Albino kinderen, we vertellen de hoofd onderwijzer over ons succes met de Nederlandse stichting die we hebben gevonden, hij gaat er meteen achter aan bellen.
Nog een school waar we wat kinderen zien, hier hebben ze een gigantische watertank staan, 23.000 liter water gaat er in en na 4 tot 6 weken is hij leeg en wordt dan weer bijgevuld met behulp van tank auto's, 's avonds gaat er een slot op zodat niet het hele dorp water komt tappen.

KINAKO dispenserie, hier treffen we een Masaai kindje aan van 2 ½ jaar oud, ze is blind geboren, heeft wel oogbollen maar geen pupillen.
Het kind komt al op een lijst voor later speciaal onderwijs


Hierna een uitdagende rit van 30 kilometer waar we een uur over doen, kilometers lang kan ik voor me uitkijken over de zandweg vol met bulten en kuilen die ons naar boven op de berg zal leiden.
De berg is een onderdeel van het Kasigau gebergte.

Onderweg vinden we veel karren gespannen met ossen waar wel 20 water tonnen op staan, de mensen zijn wel een dag bezig met het vervoer naar de waterbron, als er al water in zit, en weer terug naar huis.

Op de school aangekomen vinden we een jongen die een gipsen pootje heeft dat we verwijderen.
Dan zie ik een ijzeren pin uit zijn teen steken die er tijdens de operatie in is gebracht.
Ik vraag een van de leraren om een teil met water en doe er een flinke scheut Dettol in, eerst maar even de voet laten weken.
De pin zal er toch uit moeten en ik doe het zo voorzichtig mogelijk, ik vraag de jongen of het pijn doet, hij knikt nee, maar dat betekend hier ja.
Daarna de boel weer voorzien van een nieuw verband en de voet ingezwachteld.
De metalen pin nam de jongen graag mee naar huis, kan hij aan zijn vriendjes laten zien.

We where A GOOD TEAM, zegt Peter met een tevreden glimlach op zijn gezicht.
De laatste avond bespreken we de 3 weken onder het genot van een drankje.
Die laptop, die moet er komen, alsjeblieft, probeer dit te bespreken met de directie, het zal de mannen zoveel papierwerk uit handen nemen, en al die foto's van de kinderen, dan goed gedocumenteerd .
We hadden het al aangekaart tijdens hun bezoek in het veld vorige week.
Heb je nog andere wensen of mis je nog iets vraag ik hem.
Na enige tijd twijfelen komt het, nog andere medicijnen misschien? De calcium tabletten die zo van belang zijn voor de groeiende botten, het eenzijdige voedsel doet hier geen goed aan.
Morgen dus nog naar een apotheek om dit te regelen.

We hebben voor de mannen nog een kleinigheid, foto's laten afdrukken die we onderweg hebben gemaakt, voorzien van een persoonlijke tekst, ze genieten er van en zijn er blij mee.
Kom alsjeblieft volgend jaar weer terug en maak dan de routes mee die jullie nog niet hebben gezien.
Ze vonden het geweldig dat we er waren en hebben genoten van ons geregel.

Tunza, een geweldige organisatie die vrouwen weet te mobliseren door gratis anti conceptie programma's aan te bieden.
Actieve mobilisers op hun kekke stevige fietsen weten de vrouwen naar het outreach programma te krijgen.
Gratis anti conceptie, voedsel programma's, ze doen er zoveel, de vrouwen zijn er blij mee.





SAWA SAWA.


Onze laatste dag Mobile Clinic, wat is het snel gegaan en wat hebben we veel meegemaakt.

Treurigheid.

Diepe armoede.

Droogte.

Lege waterputten.

Zieke kinderen.

Bar slechte wegen, weggetjes, paden,paadjes, karrensporen eindigend in geitenpaden.

2 Nieuwe masaai stammen, nog niet eerder in de bekendheid gebracht.

Schaarste aan voedsel bij velen, zowel mens als dier.



Maar ook:



Gezonde kinderen.

De prachtige natuur en alle bijzondere mensen en plekken die ik heb mogen ontmoeten.

Dankbare mensen die zo blij zijn dat je er voor hun kind komt.

Inspirerende mensen die met de minste middelen iets weten te bereiken voor hun mede mens,
denk hierbij aan de leraren,mobilisers, special teachers, verpleegkundigen die alleen een dispenserie
moeten runnen zonder arts.

De kleine groepjes die zo blij waren met potloden, speel materialen etc.

De huilende kinderen die geen ballon willen van een Mzungu, maar er uiteindelijk later
lustig op los sabbelen en mee spelen.

8 kinderen die een andere toekomst in gaan met hun nieuwe special seat, denk ook aan hun
moeders die letterlijk een last minder hebben te dragen, dit dankzij de sponsoring van jullie.

Er volgen waarschijnlijk nog een paar special seats als de balans is opgemaakt.

De vele medicijnen die zijn uitgedeeld, vooral aan de mensen die te ver van een
dispenserie wonen.

Verband dozen en medicijn kisten aangevuld bij diverse scholen, soms was er nog geen
pleister om op een zere knie te plakken.

De 4 nieuwe albino kinderen die we hebben gevonden, wordt snel een vervolg aan gegeven.

TE VEEL OM OP TE NOEMEN.


Ik hield een dagboekje bij omdat ik zoveel mee maakte op 1 dag en bang was dingen te vergeten


We hebben de BIG 5 gezien, nee niet de dieren!!

1. Klompvoeten.
2. Knock Knees. ( x benen)
3. Bow legs. ( o benen)
4. Schisis.
5. Hydrocephalus


Dit komt het meeste voor.


Door nog 2 sponsoren kunnen ALLE schisis kinderen die we hebben gezien (8 stuks), gratis worden geopereerd.


80 nieuwe kinderen in 3 weken die allemaal op de screenings lijst staan voor operatie.


SAWA SAWA, een veel gehoorde uitdrukking met vele betekenissen.

Het is goed, oké, ja zeker,inderdaad, noem het maar op.

Ik keer naar huis terug met een goed gevoel en wil jullie namens de kinderen en de ouders danken voor de aandacht en de sponsoring.

Het was goed hier te zijn.

Dan terug naar de verkeers HEL van Mombasa.
Dikke rijen vrachtwagens dirigeren ons naar de kant van de weg, matatu's dringen zich links en rechts aan ons op.
Dan zet Ibrahim de sirene aan en haalt al spookrijdend de dikke rijen vrachtwagens in door in de berm te gaan rijden, wat een lef, maar we zijn er blij mee,anders had het nog uren gaan duren.

Om 17.00 uur laten we ons onder het stof met een plons in het zwembad vallen, HET ZIT ER OP.


Morgen nog een meeting met de directie om onze ideeën te uiten en de mannen van de Mobile clinic in het zonnetje te zetten en te proberen er voor hen nog meer waardering uit te halen.
Het is een zware job, iedere week 5 dagen van huis onder de meest zware omstandigheden.

Zondag nog naar Old Town, zou de hout snij werker zijn afspraken zijn nagekomen? Ik ben benieuwd.

Nog een paar interessante websites:

www.worldvision.nl

www.smiletrain.com

www.afrikaansealbinos.nl






SAWA SAWA, en dank voor jullie steun.


Carla.