Tweede week bush camp

NIET VOORUIT TE BRANDEN.


Na een relaxt weekend, gisteren naar het public strand geweest, beginnen we onze 2e week.
We bezoeken de regio Kwale en Lunga Lunga, tegen de Tanzaniaanse grens aan gelegen.

Om 6 uur vanochtend ging de wekker, het lijkt echt werken!

Na aankomst bij de A.P.D.K. gesproken met Leah, hoofd administrator.
Ik wilde graag het precieze proces van de toezegging van de special seats weten, daar gaat uiteindelijk het grootste bedrag aan op van de 1900 euro sponsor geld.

Kinderen die op de lijst komen, worden vervolgens eerst uitgenodigd om te bekijken of de special seat wel het juiste hulpmiddel is, zo ja dan wordt het kind opgemeten van top tot teen, zo niet, dan wordt er naar andere oplossingen gekeken.
Hierna gaan ouder en kind weer naar huis tot ze te horen krijgen dat de betreffende stoel klaar is.
Dit hangt dan dus af van het budget bij de A.P.D.K., en de evt. gedeeltelijke bijdrage vanuit de overheid, of sponsoring via derden, zoals jullie.

Ik heb gisteren avond via tele bankieren alvast een bedrag van ca. 1100 euro overgemaakt, afhankelijk van de wisselkoers, zodat er al een toezegging is voor 6 stoelen en Hermien had ook geld ontvangen zodat het totaal nu op 8 toezeggingen staat, dat door ons al is betaald.

Hierna nog een korte ronde gemaakt door de gebouwen, er zijn veel kinderen die al geopereerd zijn en er nu revalideren.
Voor ieder kind had ik een tandenborstel gekocht en een eigen beker, en gratis tandpasta gesponsord door het Kruidvat en een tandarts.

Dan gaan we uiteindelijk toch te laat weg waardoor het weer een gekte is in de stad met het verkeer, ook bij de Ferry, waarmee we over moesten was het flink druk.

De eerste stop was de plek waar we vorig jaar onder de mango boom spreekuur hielden.
Nu is het verplaatst naar een iets comfortabeler plaats, de sanitairy dispenserie.
Dit zijn gebouwtjes van de staat waar onder andere consultatie bureau spreekuren worden gehouden.
Omdat we te laat waren, waren alle mensen al weg, geen kinderen dus.
Wel pikten we PAF, special teacher op die de tests met de kinderen doet om te bepalen naar welke speciale school en klas ze gaan, hij gaat ook de hele week mee, en registreert alle nieuwe kinderen.

Wat een lucht in de auto!! terwijl alle ramen open staan.
Wij namen een pepermuntje en ik bood de man er ook een aan in de hoop dat hij iets minder zou gaan ruiken.
Hij vertelde dat hij een dag aan het vasten was, hopelijk is dat de reden en zijn we verder de week van zijn lucht verlost.



Op naar de volgende post TIWI, hier waren we vorig jaar ook en ik hoopte de vrouw met het kunstbeen weer te ontmoeten, en ja ze herkende ons meteen.
Zij is de mobiliser van dat dorp en zorgt er voor dat alle ouders met minder valide kinderen op onze spreekuren komen.
Bij haar een nieuw setje wasbare sanitaity pads achter gelaten, ze gaat ze ook na maken.
Voor we het ruige gebied intrekken, wordt er geluncht, heerlijke vis en chips, maar goed ook want de verdere week was het eten niet altijd een succes.
Er is soms gewoon niet veel te krijgen.

Duidelijk nu last van een dipje, ik kan mijn ogen bijna niet meer open houden en doezel tijdens het rijden soms wat weg, maar 1 bult of kuil en ik ben er weer, niet vooruit te branden vanmiddag.

Mazumalume dispensery, een pracht plek midden in de rimboe.

Hier zijn we vorig jaar ook al geweest, er werkt een oudere mannelijke verpleegkundige die nu versterking heeft gekregen van Grace, 25 jaar oud.
Een heel vlotte leuke meid die verpleegkundige is en tevens de bevallingen doet.
Bij de Keniaanse opleiding is dit een onderdeel omdat er natuurlijk bijna niemand in de buurt van een ziekenhuis woont.
Als je hier langer bent is het leuk om een week met haar mee te lopen, ze spreekt perfect Engels.
Ze vroeg ons om mee te gaan naar en gezin bij haar in de buurt, tussen alle struiken en stekelbosjes gelopen komen we aan op een erf waar een moeder en een oma woont, de moeder heeft 6 kinderen.
Op mijn vraag of haar man aan het werk was, kreeg ik het antwoord via Grace dat hij aan polygamie doet, hij houd er dus meerdere vrouwen op na, met dus ook meerdere kinderen.
Bij deze vrouw heeft hij 6 kinderen, in de leeftijd van ½ jaar tot 12 jaar, waarvan er 1 klompvoeten heeft.
Het kind komt op de lijst voor operatie te staan en krijgt meteen een afspraak voor de screeningsdag volgende maand.
De kinderen gelukkig gemaakt met ballonnen.
De betaling voor het vervoer naar Mombasa voor moeder en kind wordt aan Grace over gemaakt via de MPESA(zie vorige bericht), zij zal er dan voor zorgen dat de matatu betaald wordt en dat het geld niet aan andere dingen wordt uitgegeven.

Een social worker en haar man rijden met ons mee terug naar het dorp waar zij wonen, dit scheelt hen een uur lopen.
De vrouw laat zich met een plof op onze tas vallen die als zit plek moest dienen, o jee, daar gaan onze crackers, bananen en mango! We waren niet snel genoeg om dit uit de tas te halen.

Overnacht in Kwale.




NOTHING HAPPENS UNLESS YOU MAKE IT HAPPEN.


Matuga, we waren zo vroeg op pad dat er nog geen klanten in de sanitaity dispenserie waren.
Dan maar door naar het tweede adres en we komen later op in de morgen wel terug.
IEDEREEN heeft hier een mobieltje zodat Peter onze fysiotherapeut regelmatig wordt gebeld waar we blijven.
Er is echter geen peil op te trekken hoeveel tijd je kwijt bent bij de stops, soms is er niemand op komen dagen met de kinderen, andere keer zitten er wel 10.
Buiten dat zijn de wegen ook nog bar slecht, dus tel maar op.

We gaan jouw kind bezoeken zegt Peter ineens, we reden al een tijdje in de wildernis en hadden al een vermoeden.
De weg werd een pad, het pad werd een paadje, daarna een karrenspoor en eindigend op een soort geitenpaadje met aan beide kanten geulen van wel 60 cm. diep,ik heb respect voor Ibrahim onze chauffeur, hij weet de meest moeilijke routes te trotseren en kan maar met moeite de geulen ontwijken, je moet er niet aan denken hierin terecht te komen, dan is er geen hulp van buiten.
Dan stoppen we en gaan verder te voet omdat het verder niet meer gaat met de ambulance.

Eerst moeten we over het erf van de buren, ik ben best wel gespannen, wat treffen we er aan? zijn mijn wensen wel realistisch, heb ik me vorig jaar niet het hoofd op hol laten brengen door de omstandigheden van toen en mijn kers verse Keniaanse ervaringen?
Gelukkig bleek dit niet zo te zijn.

Rachel de moeder stond ons bij haar hut al op te wachten en was blij ons te zien en herkende me zeker nog.

Joshua van 2 jaar scharrelde rond moeders rokken rond.
Rahema van 6 jaar was naar school, 2 uur lopen met nog meer kinderen.
Samuel van 8 jaar is eind vorig jaar geopereerd aan zijn klompvoeten en leert weer goed te lopen.
Israël van 10 jaar, het kind waar het om gaat ziet er goed verzorgt uit, en zit bij moeder op schoot.

We hebben een tasje gemaakt met kleurboeken, potloden en voor ieder kind een knuffel.
Tevens krijgen ze en groot voedsel pakket met daarin de meest elementaire levens behoeftes.

Samuel strijkt maar met zijn handen over mijn armen en knijpt er steeds in, ben ik wel echt?

Peter verteld de moeder dat Israël met zekerheid een Special Seat krijgt door de sponsoring, en binnenkort een telefoontje kan verwachten om naar Mombasa te komen voor het opmeten.
Ook voor hen worden de reiskosten betaald, ik vind dat dit bij de stoel hoort, de mensen kunnen het zelf immers niet betalen.
Wij hoeven dus niet met de familie naar Mombasa, dit wordt door de A.P.D.K. verder geregeld, en ze hebben daar dan voor een nacht onderkomen omdat dit anders niet in 1 dag te doen is.
Ze moeten immers van ver uit de wildernis komen.
De moeder is dolblij en kan het bijna niet geloven.

Mijn missie is geslaagd dank zij jullie sponsors!!

Weer door op ronde, het duurt bijna een uur eer we weer op de begaanbare paden komen.


Makombe, een weeshuisje waar we potloden, medicijnen en lulu pads achter laten.
Een van de kinderen heeft een kind gekregen, je moet er niet aan denken.
De leiding heeft het kind GIFT genoemd, het is maar hoe je het bekijkt.

Een dorp verder treffen we een moeder met haar kind aan op een tri cycle, haar beide benen zijn vorig jaar geamputeerd nadat ze ziek is geworden.
Ze komt naar Mombasa om protheses aan te laten meten en ik geef haar een banden plaksetje.

Mwaleni, in dit dorp zullen we vandaag overnachten, er is geen water, elektra of riolering.
Om 18.00 uur gaat met recht het licht uit en heb je je zaklampen nodig.
Bij de dispenserie vragen we de zuster hoe het met Job is, de man waarvoor we vorig jaar medicijnen kochten.
Hij is terug naar zijn familie en heeft het daar goed.

We bezoeken nog een klein weeshuisje, een kind met vreselijke o benen.
Dan zien we in de hoek een rolstoel staan die duidelijk staat te verstoffen en in geen tijden is gebruikt, bij navraag zegt de leidster dat er iemand?? naar zou kijken.
Peter zegt met klem dat als bij de volgende ronde de stoel niet is gemaakt, hij dan blijkbaar niet nodig is en de stoel dan zal worden meegenomen, er zijn vele mensen die er om zitten te springen.

Dan naar ons onder komen, het is er bloedheet!!eigenlijk niet in te slapen maar ja je zult wel moeten, geen stroom dus geen Fan.

Op weg naar een eettent worden we gewaarschuwd, om 21.00 uur binnen zijn!!! er zijn olifanten gesignaleerd!!! we lachen er om en denken dat het een grapje is maar nee, de vorige avond hebben olifanten de rand van het dorp bereikt.
We zitten bij Simba Hills in de buurt, een groot natuurgebied.
Het is te heet in de hut, dus weer naar buiten, we kijken naar de heldere lucht die vol met sterren staat, Roy probeert toch tegen beter weten in naarstig netwerk op de telefoon te krijgen door op het dak van de ambulance te gaan staan, geen succes helaas.

De hele nacht blaffen de honden als een gek, duidelijk dat zij dit aanvoelen.
Diner bij petroleum licht en zaklampen, chapati en bonen voor 50 cent, en lekker dat het was!



HOW ARE YOU??


De derde dag alweer, het gaat snel.
In MGAMBENI, ja alle namen lijken op elkaar, treffen we een jongen aan op school die vreselijke o benen heeft, hij moet voor operatie en wij geven hem alvast ijzerdrank en een ontwormingskuur ter voorbereiding.

Uren rijden we over de eindeloos lange zandpaden, soms velen achterlatend in een grote stofwolk.
Mensen met vele watertonnen aan de fiets, vrouwen met een waterton op het hoofd en 1 kind op de rug en 1 aan de hand, soms moeten ze uren lopen voor ze een waterbron weten te bereiken.

Talloze schoolkinderen rennen op ons af, staan aan de rand van de weg te zwaaien en te roepen How Are You, de eerste zinnen in het Engels die ze leren.


Kizibe, een dispenserie waar het voor menig Keniaanse verpleegkundige een genot moet zijn om te werken, splinternieuw, de kasten zaten nog verpakt in het karton.
Hier treffen we een 16 jarige jongen aan die een onderbeen amputatie heeft ondergaan, oorzaak?? een slangen beet.
Mensen zijn er op bedacht in de bush dat er veel slangen voorkomen, maar met die gare slippertjes waar menig mens mee loopt, of blootsvoets heb je geen enkele kans als je wordt gebeten.
De jongen zal een prothese aangemeten krijgen.
Mij is opgevallen dat de kinderen met de tienerleeftijd die zulke dingen meemaken geen uitgelaten tieners meer zijn, maar stille terug getrokken personen worden.

Op de scholen wille alle kinderen ons wel een hand geven, dus menig snothandje heb ik vast gehad, lang leve de handen alcohol!


Burani, een grote moslim gemeente waar we een naai academie vinden, een te groot woord voor een schooltje met pas 1 leerling, maar ja eens moet je beginnen.
Hermien introduceert de lulu pads, iets voor hen?? het meisje kijkt eerst erg bedenkelijk, maar hopelijk gaan ze er iets in zien.


Mwaluphamba, meerdere kinderen met Clift lip vertelde Peter me al eerder in de week.
Cliftlip is de Engelse naam voor Hazenlip/gespleten gehemelte, bij 1 van de kinderen leek het wel alsof de tanden uit de neus groeiden, hoe is het mogelijk dat kinderen van 8 jaar nog nooit!!! zijn gezien door een arts.

Peter laat de ouders de poster zien van de SMILE TRAIN, leuk om op internet eens naar te kijken!
www.smiletrain.com
Dit is een organisatie die kinderen wereldwijd wil laten opereren aan hun schisis.

Dan vinden we een kindje van 3 jaar met een klapvoet, veroorzaakt door een arts!! die de injecties niet op de juiste plaats heeft gegeven, een grove fout met grote gevolgen.
Het kind gaat eerst fysiotherapie krijgen en zenuw stimulaties om te kijken of dit zal helpen.

De volgende klant, een baby van 2 maanden oud met een vreselijke insnoering in het onderbeen, Peter en Roy kijken er aandachtig naar, waarschijnlijk is in de baarmoeder de navelstreng om het been gaan zitten, het ene been is duidelijk anders dan de andere.
Driftig wordt er geschreven, dan bekijk ik het kind eens goed en kom tot de ontdekking dat het maar 4 tenen heeft, ik attendeer de beide heren hierop, je meent het niet zegt Peter, over heen gekeken, hilariteit alom!!

Dokter Kalimbo,een meer dan 80 jarige man die mobiliser is springt uit de ambulance alsof hij dagelijks horde loopt.
Vorig jaar hadden we onze bedenkingen bij deze man met zijn zelf gebrouwen kruidendrankjes.
Maar de man doet goed werk voor zijn mede Kenianen en doet vele wijze uitspraken waarbij wij wel eens achter ons oor krabden.
Hij is geen dokter, maar de mensen noemen hem nu eenmaal al jaren zo.

Onderweg hangen mannen als bavianen in de kokosnoot bomen.
Het is oogst tijd en op menig erf liggen gehalveerde kokosnoten te drogen en dan worden ze verkocht voor verdere verwerking, het is vezelrijk maar er zit weinig smaak aan.

Vele kinderen met afwijkingen aan de spieren en dus lappenpoppen hebben de ziekte van Miles, toch thuis eens opzoeken wat daar de oorzaak van is.




ARMOEDE EN ONGELOOF.

Weer een nieuwe dag, en het wordt een lange dag weten we al.
Bij het ontbijt slaan Hermien en ik extra mhambra broodjes in voor onderweg, we zullen niets aantreffen waar we kunnen eten, dus zorgen dat je genoeg eten en vooral drinken bij je hebt.
Het is zo warm en benauwd, alles plakt aan je lijf, alles is vies en stoffig, 's avonds ben ik echt smerig en dat is niets te veel gezegd.

We rijden weer door de eindeloze vlaktes, het is er kurk droog en menig waterput staat leeg, of is gevuld met water uit riviertje in de buurt als die er al zijn.
Op een school verteld de lerares me dat de kinderen zelf water mee moeten nemen van huis.
De watertank op school is gevuld met smerig bruin water.
In de nabij gelegen rivier, de waterstand is niet hoog, wordt gewassen en mensen gebruiken het als toilet, levens gevaarlijk dus. Wel wordt het gebruikt voor het schooltuintje.

We passeren talloze kleurig geklede vrouwen met hun mooie kanga's om zich heen gewikkeld.

MBULURI, een uitgestorven GAT, het is er gort droog, dor en ziet er lamlendig uit, totale doodsheid heerst er.

Peter geeft ons de mededeling dat we 3 nieuwe kinderen gaan zien, die verderop in het gebied wonen, echter hij heeft een telefoontje gekregen van de A.P.D.K. dat de manager van de Mobile clinic met de administrator komt kijken!! we moeten op hen wachten omdat ze mee willen het gebied in op huisbezoek.
We zijn allemaal verontwaardigd, is dit een overval techniek, wantrouwen of jullie je werk wel goed doen? Wat zit hier achter?Had dit gisteren niet gemeld kunnen worden??

Na een half uur zijn we het goed zat, waist of time!! helemaal omdat we zo'n lange dag voor de boeg hebben.

Dan komt er een man aangestrompeld, moet ik het wel zo noemen? Op zijn hurken sleept hij zich voort, met zijn handen moet hij zijn voeten verzetten, wat is dit??
De man was zo geboren en nooit iets aan gedaan, ik vroeg hem of hij geen fiets had, ja de tri cycle staat in de schuur, kom maar mee, ik laat jullie mijn huis zien vertelde hij trots.
Alvast een voedselpakket meegenomen uit de auto en een bandenplaksetje, kwam goed van pas want de band was lek..
De man woonde in een lemen hut wel met familie om hem heen.

Na in totaal 1 ½ uur te hebben gewacht en vele telefoontjes heen en weer waar de delegatie blijft,zijn we het zat en besluiten we om toch verder te gaan, zij hebben de tijd, maar wij hebben de klok en er wachten veel mensen op ons,uiteindelijk bleek later dat ze de weg kwijt waren.


ARMOEDE.

Armoede, wat voor term kun je hier voor bedenken?
Armoede, in welke vorm kun je het hebben?
Armoede, hoe ga je hier mee om?
Armoede, is dat weinig hebben of niets?

We vervolgen onze weg dus naar de nieuwe kinderen die op ons wachten.
Hoe moeten we rijden? De eerste weggetjes gaan goed, maar al snel houden de paden op en moet je het zelf verder bedenken.
Bij een paar hutjes vraagt Ibrahim de weg aan een bewoonster en zij wil wel met ons mee rijden.
We kruipen als een ware dakar rally de bult op en rijden door menig akkertje, over rots blokken, beplanting van eigenaren, door diepe kuilen, en de auto loopt vele krassen op van de stekelstruiken die door de ramen naar binnen zwiepen als je niet op let, we worden echt helemaal door elkaar geschud en stoten menigmaal ons hoofd aan het dak, dit is echt een uitdaging!
En ja... in de verte doemen een paar hutjes op.

Uiteindelijk blijkt dat 1 van de kinderen naar een ander dorp is, maar er zijn nog genoeg anderen.
POVERTY, dat is het enige juiste woord dat ik er voor kan bedenken.
De kinderen zitten onder de schurft en hebben wormen.
Advies: hoofd kaal scheren, en met de meegebrachte zalf dagelijks insmeren, ook geven we de kinderen een ontwormingskuur omdat ze onder de wormen zitten.
Maar het grootste probleem waardoor dit veroorzaakt wordt is natuurlijk de afwezigheid van water en kansen op hygiën, en de armoede die er heerst.
Ik ben blij dat ik in Mombasa zo'n grote voorraad medicijnen en zalf heb ingeslagen, hier moet duidelijk genoeg worden achtergelaten en het slaat een gat in de voorraad waar ik wel wat op ga bedenken.
We laten ook een voedselpakket achter.
We zijn allemaal onder de indruk van de leefomstandigheden van de mensen en hun kansen op verbetering? Ik heb er geen antwoord op.

De armoede grens staat op 1 dollar inkomen per dag per persoon, ik weet zeker dat dit gezin daar nog onder zit.

Terug in de bewoonde wereld duikelt ineens het busje op van de A.P.D.K.
Tot onze GROTE verbazing stapt er een hele stoet mensen uit, wat is hier aan de hand?
Blijkt het een grote delegatie van hotemetoten te zijn en de directeur van de A.P.D.K. Kenia uit Nairobi.
Na veel voorstel rondjes worden ook wij aan het woord gelaten en met verve complimenteren wij het team van de bush clinic en hun werk omstandigheden.
Na veel geneuzel op pad!! ze willen mee een dorp bezoeken om de sfeer mee te maken.
Was dat maar bij ons vorige bezoek gebeurt, dan had menig man zich wel achter de oren gekrabd.


Bij het volgende dorp staat iedereen met zijn neus boven op de kinderen, wij bekijken het op een
afstandje en doen ons werk waarvoor we gekomen zijn, kinderen behandelen die ook onder de
wormen en schurft zitten, geen interessant gedoe.'s avonds tijdens het eten met ons groepje hebben we het er nog uitgebreid over, we hopen dat het uiteindelijk iets voor de mensen op de werkvloer oplevert, en voor de kinderen en hun ouders.

Door het hele gedoe hebben we een paar dorpen in ons schema moeten schrappen omdat daar de tijd niet meer voor is, en daar hebben we wel een beetje de pest over in.

Vader langs de kant van de weg, hij heeft 7 kinderen waarvan er 3 misvormde handen hebben, allemaal voor operatie aangemeld, hier speeltjes achter gelaten.

De laatste stop is een nieuw dorp NASAIAN.

Talloze malen moeten we vragen hoe we moeten rijden, vele zandpaden kruisen elkaar en welke neem je dan? Uiteindelijk vinden we het schooltje.
Blijken we in een gebied te zijn beland met een grote stam MASAAI mensen.
Deze groep heeft tijden lang gezworven in Tanzania, waar we vlak bij zitten en hebben zich nu hier gesetteld.
Zelfs de Kenianen hebben problemen omdat ze hun niet kunnen verstaan, ze hebben een eigen stam taal.
Gelukkig brengt de onderwijzer van het schooltje uitkomst door te vertalen en binnen de kortste keren staan er wel 100 masaai kinderen om ons heen.

Van enige privacy voor de patiënt is geen sprake, trouwens dat is overal zo, iedereen staat er met zijn neus boven op.

Een kind met een been dat je niet kunt begrijpen en verder nooit meer zult zien, waar is het hier mis gegaan??Bij de aanleg in de baarmoeder?? wie zal het weten?
Het was echt een kronkel been, zie de bijgevoegde foto.

Verwijzing naar Kijabe voor een orthopeed, waarschijnlijk zal worden besloten om een gedeeltelijk amputatie uit te voeren en het kind een prothese te geven, met het andere been is namelijk niets aan de hand.

Dan nog 1 ½ uur rijden naar ons onderkomen in Lunga Lunga, een verschrikkelijk onderkomen, smerig, een KOT, een muskieten net boven mijn bed dat meer gat is dan wat anders, ik probeer de meeste gaten dicht te knopen en te plakken waarbij het net zo'n rare vorm krijgt dat het steeds tegen mijn gezicht hangt, vreselijk en dus dan maar met mijn hoofd aan het voeteneind liggen.
Maar snel mijn ogen dicht doen en er niet te veel bij nadenken.
Juist na de lange dag van vandaag verlang ik er naar om me goed te kunnen wassen, het wordt geknoei met natte doekjes, ik wil niet eens de toilet/wasruimte binnen stappen, ik kan het niet aanzien.

Ook het eten is een ramp, om 18.00 uur geen bonen, geen omelet, niets dan alleen chapati's.
ongeïnteresseerd personeel
Er dan maar suiker op doen en denken dat het een pannenkoek is.

Deze dag staat in mijn geheugen gegrift, maar het onderkomen wil ik snel verdringen.




WIE NIETS VRAAGT DIE KRIJGT NIETS.


De laatste dag alweer deze week, vandaag zullen we 4 geplande stops hebben wordt ons verteld, maar er komen er nog wel een paar bij.
De bush clinic van deze week wordt door de mannen bestempeld als de zwaarste van de 6.
De zwaarte is niet erg, als je maar een beetje de faciliteiten hebt om je te wassen en goed te slapen, verder ook het aanbod van het voedsel.
Gisteren hebben we daarin met zijn allen goed achter gelopen, maar dat maken we het weekend wel weer goed.

De eerste plek is de dispensrie van Lunga Lunga, hier kwamen we gisteren te laat aan,de boel was al op slot, maar de kinderen zouden vanmorgen terug komen.

De medicijn voorraad is bijna op behalve de paracetamol, hier komen we in om.
De nurse van de dispenserie maar aangesproken en uitgelegd dat mijn aangekochte voorraden gisteren zijn opgemaakt omdat we zo'n grote toeloop hadden bij de Masaai stam en bij het arme gezin.
Ik vroeg haar of het mogelijk was om iets van haar te krijgen, voor de bevolking is het immers gratis.
Ze vond het initiatief zo geweldig dat ik 500 ontwormingskuren mee kreeg en 20 tubes crème voor de behandeling van de schurft.

In de stad kost 1 ontwormingskuur 1,40 euro en 1 tube crème 1.30 euro, dus reken maar uit!
En dit alles gratis.


Bij de volgende school, gesponsord door Nederlanders vonden weer 2 kinderen met een schisis, ze zijn 2 jaar en 8 maanden, nog nooit eerder naar gekeken, worden geopereerd.

Aan de rand van de weg stond een moeder met haar kindje, het jongetje is geboren met een anus atresie en heeft een stoma maar.... geen materialen om af te plakken.
Het kind gaat naar Kijabe bij Nairobi om te bekijken of hier iets aan kan worden gedaan.
Zo pikken we en passant nog aardig wat kinderen op.

Onderweg passeren we veel brandende/verbrande akkertjes, zo kan de nieuwe oogst weer groeien en van het gekapte hout wordt houtskool gemaakt om te gebruiken om te koken.
Tevens wordt dit overal aan de kant van de weg verkocht.
Ook onze mannen willen het hier kopen, maar wij benadrukken hen dat we dan zwart zijn als we thuis komen, volgende week een paar zakken mee nemen om de kool dan goed af te dekken.

De os en de ezel, een belangrijk dier voor hen die een eigen akkertje hebben voor de landbouw activiteiten, bij ons op stal maar hier verrichten ze zware arbeid, de ezels torsen soms wel 10 tonnen water mee van 30 liter.
De ossen lopen aangespannen voor de ploeg om de grond om te spitten, gortdroog en dus zwaar werk.

Zo vinden we een groot deel van de dag op terug reis nog aardig wat “klantjes” voor behandeling.

Tot slot nog de waterput, het is als goud, en je bent o zo blij als je er vlak bij een hebt.
De vrouwen staan al kletsend de tonnen te vullen.
Ik loop naar hen toe en maak een praatje, de meeste snappen er niets van en spreken alleen swahili maar ze lachen wat af,1 dame begrijpt me en vraagt me het ook te proberen, het is zwaarder dan je denkt.

Nog een leuk berichtje, een lieve vriendin van mij sponsort de operatie van het 2 maanden oude kindje met de schisis, dit naar aanleiding van de foto's van vorige week.


Het resultaat van deze week:

6 nieuwe kinderen met schisis
2 kinderen met een klapvoet
1 vreselijk kronkelbeen
vele klompvoeten, kinderen met Miles syndroom,
en weer een nieuwe masaai stam ontdekt en ontmoet, heel bijzonder!

Veel ouders die gelukkig zijn dat hun kind nu onder de aandacht is gekomen en behandelt gaan worden, en daar doen we het allemaal voor.


Volgende week Mariakani, ben benieuwd naar deze nieuwe streek.

Nu het weekend genieten van een lekker maal en bijtanken voor volgende week.

Lieve groet Carla.