Olive Center

Vrijdag ochtend weer een andere afspraak.
We realiseren ons dat we al heel veel hebben gedaan, dat is het voordeel van eerst een week “vrij”.

Met de Boda Boda naar het Olive Center
Weer een nieuwe belevenis in het verkeer.
Na stevig onderhandelen konden we beiden achterop de motor stappen.

Het Olive center ligt tegen de sloppenwijken van Bombolulu aan.
De mensen wonen hier voornamelijk in lemen/ soms betonnen hutjes met een metalen dak,vreselijk heet met de zon er op.
Het is vast goedkoper dan een rieten dak, en meer kans op waterdicht zijn.

Het Olive Center is een soort schooltje voor de community in deze wijk.
Zo'n 6 jaar geleden opgericht door 2 mannen,Steve en Michel, zelf goed opgeleid.

Ze zijn begonnen met 100 kinderen en nu zijn er 430 kinderen aanwezig.

De kinderen krijgen er gratis onderwijs en tussen de middag een lunch.
Per week zijn de kosten voor voedsel zo'n 100 euro.
Dit wordt bereid door sommigen van de ouders, en de kinderen moeten meehelpen om het in de klassen te brengen, waar het wordt gegeten.

Ze zijn zoals vele organisaties afhankelijk van sponsors en mensen die vrijwilligerswerk komen doen.

Er is geen elektriciteit of stromend water aanwezig.
Enige tijd geleden is er door middel van donaties een waterton geplaatst met de inhoud van 400 liter, hier doet men 10 dagen mee.

De kinderen komen met lege flesjes naar school, dus met zoveel kinderen is zo'n ton snel leeg.
Het weer laten vullen kost zo'n 100 euro.
Het geheel staat op een gehuurd stuk grond zodat het niet rendabel is om een waterput te laten slaan.

Van veel kinderen is überhaupt geen geboorte datum bekend en dat geeft problemen bij officiële instanties en ze zijn hierdoor niet opgenomen in het vaccinatie programma.


Bij aankomst stuitten we meteen op een hok van palen en ijzeren platen erom heen.
De hitte straalde al van de wanden af.
Er werd druk aan het deeg gekneed, en een aantal Big Mama's waren in die bloedhitte op open vuur broodjes voor de kinderen aan het bakken voor de lunch.

Ook werd er heel creatief met plastic omgegaan.
Als je de afval bulten onderweg ziet, schrik je er van en je valt bijna om van de stank die er af komt.
Er wordt door veel mensen uit die afval bulten nog plastic gehaald.
Een dame in dit centrum had er repen van geknipt, en was er mandjes van aan het haken.
Zo zie je maar, sommigen maken van niets toch nog iets, en proberen er een zakcentje mee te verdienen.

Na een gesprek hebben we hen het idee aan de hand gedaan over de sanitairy pads (zie eerdere weblog).
Als men een tweede hands naaimachine kan kopen tegen redelijk tarief, dan kunnen ze de pads laten maken in de textiel klasjes, en evt. verkopen om er zodoende ook nog iets aan te verdienen.
Men denkt er over na en evt. wordt dit door iemand anders gesponsord.

Weer heel wat wijzer geworden.

Tijdens het gesprek kwam ik er achter dat er hier ook verder niets is.
Nog geen pleister om op een zere knie te plakken.

Daarom heb ik besloten om een kleine medicijnen doos voor hen aan te schaffen uit het sponsor fonds.
Ik denk dan aan paracetamol, crème tegen schurft( hebben we al gezien vandaag), zwachteltjes, pleisters, gazen en desinfectie lotion.
Het idee werd met een glimlach en veel dank ontvangen.

En zo was er weer een halve dag om.

En morgen.... naar de beach!!, opletten dat ik niet te veel verbrand.

Groetjes Carla.