Eerste week bush camp

MIJN DAG KAN NIET MEER STUK.


De eerste dag van onze bush clinic ronde start bij de A.P.D.K. in Port Reitz.
Om 7.00 's morgens worden we bij onze overnachtingsplek opgehaald.
Het verkeer is nu al een drama zodat het meer dan een uur duurt dat we bij de A.P.D.K. zijn.
Ik had al gebeld met Dr. George, een anesthesist in het ziekenhuisje daar om hem te vertellen dat we veel spullen voor hen hebben.
Het is echt een klein ziekenhuisje met 1 operatiekamer, hier worden ongeveer de helft van de kinderen die we vinden geopereerd.
De chirurg Dr. Stan was er vandaag niet zodat zijn collega alles in ontvangst nam.
Heel blij zijn ze met de spullen en maandag morgen voor de start van de 2e week hebben we een ontmoeting met de leiding van het ziekenhuis.
2 jaar geleden werden er 200 kinderen geopereerd en nu al 400, een opsteker voor nog meer.

Na een gesprek met Leah, de hoofd administrator beloof ik haar om het komende weekend geld over te maken voor alvast 6 special seats, deze kosten 170 euro per stuk, dit dankzij de sponsoring!!
Ze was hier erg blij mee, en ik heb haar op het hart gedrukt dat er 1 voor” mijn kindje” moet worden aangeschaft., als we die maar kunnen vinden.

Uiteindelijk vertrokken we om 11.00 uur richting Taita Taveta district.
Deze week zijn we met Peter en Roy, beide fysiotherapeuten, en Pius de chauffeur.
Lopende de week zullen we iedere dag wel weer anderen oppikken die lokaal ondersteuning geven.

Het uitgangs- punt van de A.P.D.K. is om meer community based mensen lokaal in te zetten tegen een kleine vergoeding??, daar gaan wij zeker over praten, omdat deze mensen het werk allemaal vrijwillig doen en dus veel werk van de A.P.D.K. uit handen nemen.
Al is het maar benzine of telefoon geld.

Onze eerste klant hebben we al bij ons, een kindje met een nieuw in gegipst been met zijn opa, we zetten hen 1 1/2 uur later rijden af in Mariakani, een gebied dat we over 2 weken gaan bezoeken.
De wegen zijn zo droog en stoffig, dat er water auto's rijden om de weg een beetje nat te houden, maar dat helpt weinig omdat het zo weer opdroogt.

Het verkeer is heel druk en de wegen zijn een drama, allemaal gaten in de weg, wasbord wegen, het lijkt wel dat ik de hele dag op een trilplaat in de sportschool sta.
Als het verkeer te gek wordt en de matatu busjes ons links en rechts voorbij scheuren, zet Pius soms de sirene en zwaailichten aan zodat iedereen voor ons aan de kant gaat, dit is zeker fijn als we achter vrachtwagens zitten die bijna niet vooruit komen, zo zwaar als ze beladen zijn, en ons in een stofwolk doen belanden.

De 1e stop is voor de lunch in Maungy
Het eerste COMPLIMENT voor vandaag is ook meteen binnen.
YOU CAN ROT IN HELL!!
Ik probeer met een vrouw die duidelijk woorden met andere mensen heeft een gesprek aan te gaan.
Dit kun je dus beter niet doen, ik denk dat ze beschonken was en niet helemaal goed in de bovenkamer.
Ze wilde geld dat we niet gaven,gaat toch op aan de drank, en we wensten haar een goede dag en weg waren we, de mensen om ons heen lachten de vrouw uit en dat vond ik een beertje sneu, vandaar dat ik trachtte met haar aan de praat te raken.
De lunch bestond uit chapati en bonen, dit zullen we de komende weken nog heel veel eten.

De hitte zindert in de lucht als we VOI naderen, een grotere stad in de regio.
Hier gaan de mannen hun boodschapjes voor de komende week doen.
Hermien en ik struinen wat rond op het marktje en stuitten op een groepje vrouwen die kleding maken van de kanga doeken, dit zijn de vrolijk gekleurde doeken die iedereen even als ons om zich heen draait, het wordt een jurk, een rok of wat je er maar van maakt.
Een dame heeft een bovenbeen- prothese en naait er lustig op los met haar Singer hand naaimachine.
Moet ze ook een jurk voor mij maken? Ik vertel haar dat we daar de tijd niet voor hebben.
Wel komt er een goed idee naar boven.
De uitwasbare maandverbanden, een project van Hermien is hier wel een goede plek.
Genoeg stoffen en iemand die handig is met de naaimachine.
Na uitleg worden de vrouwen razend enthousiast en we beloven hen aan het eind van de week een setje te brengen als we weer terug gaan naar Mombasa, dan komen we hier weer langs.

Terug lopend naar de auto raak ik met Peter in gesprek, ik wilde op het juiste moment met hem praten over het kindje van Rachel die ik een special seat wil geven.
En warempel, ja hoor hij wist meteen over welk gezin ik het had.
Een van de kinderen is al geopereerd aan de klompvoeten en hij beloofd dat we er volgende week zeker langs gaan.
Ik was zo blij dat mijn dag niet meer stuk kon.

De volgende stop was bij Tausa school, hier worden posters opgehangen die zijn gemaakt over de A.P.D.K. Met foto's van operaties voor en na, dit om ouders duidelijk te maken dat opereren echt zin heeft.
De komende week merken we duidelijk dat veel ouders het gelaten over zich heen laten komen dat hun kind ziek is, het heeft zo moeten zijn!!
Wij proberen met verve hen te overtuigen dat het kind recht heeft op gezondheid, zeker omdat het vaak om zulke kleine operaties gaat.
Sommigen weten echt niet dat dit kan.

Mbale Sanitairy dispensery, op deze plek vinden we een aantal kinderen voor ons.

Elisabeth, een kindje van ca. 3 jaar?? ze zijn vaak zo mager en klein dat de leeftijd moeilijk is te schatten.
Het is zo'n lief klein poppetje dat geboren is zonder ogen en de oogleden zijn op elkaar gegroeid.
Het kind heeft zulke slappe spieren over het hele lichaam, dat ze ook haar hoofdje bijna niet recht op kan houden.
Dit is nou een juist kind voor de special seat, ze komt op de lijst en zal er dus zeker een krijgen.
De moeder was dol blij, het probleem is dat de moeder nu de hele dag met het kind op de rug loopt, met de special seat krijgt Elisabeth een betere houding en heeft de moeder de handen vrij om ook aan andere dingen toe te komen, alweer een succesje geboekt vandaag.

Overnachten doen we vandaag in Mwatate, mijn voeten zijn zo dik van de warmte dat de enkels over de schoenen hangen.
Diner: patatjes met omelet een een colaatje voor de prijs van 1,60.
Slaapplaats voor 2 euro.


AN UNHEALTHY HEALTH SECTOR.


's avonds na het eten kijken we even naar het landelijke nieuws in het Engels.
De overheids ziekenhuizen staken al sinds 1 maart voor betere arbeidsvoorwaarden en een betere betaling.
Het is nu 13 maart, dus al bijna 2 weken on strike.
Hier hebben we de komende week last van omdat sommige ouders denken dat wij niet komen, maar wij zijn aan de arbeid!!




JUST GO WITH THE FLOW.

De tweede dag start ik met een ontbijtje voor 20 cent, 4 mhambra's soort donut deeg broodjes met een mok heet water.
Wij hebben zakjes koffie mee, de thee die je hier uit de grote ketels geschonken krijgt is met melk en veel suiker en soms lauw, daarom nemen wij heet water en maken zelf de koffie.

We vertrekken richting de Taita Rocks en klimmen gestaag de bergen in, hierdoor wordt het iets aangenamer qua temperatuur.

Wesu hospital, no clients today werd ons verteld wegens de staking, er is geen personeel aanwezig.
Wel waren er fysiotherapeuten en die werken samen met onze mannen, dus ook verder weg is samenwerking mogelijk, als je er maar de moeite voor doet.

Al hotsend en botsend zwoegt de ambulance zich de berg op, de wegen zijn zo slecht zodat je het bijna geen weg meer kunt noemen, het zijn meer zandpaden.

Dan aan de rand van een zandpad staat Catherine Mwadichilo ons op te wachten met een blij gezicht en een vrolijke glimlach, ze is geestelijk gehandicapt en loopt slecht.
Het meisje zal zo'n 12 jaar zijn en woont met haar moeder zo afgelegen zodat ze ook niet naar een speciale school kan.
Hier delen we het eerste voedsel pakket uit dat ik van het sponsor geld koop, ze zijn er zo blij mee.

Margret Wawuda 8 jaar oud, ze is deels blind en eerder geopereerd aan haar klompvoeten, ze had speciale schoenen maar nu is het weer deels verslechterd.
De moeder vertelde dat de veters zoek waren en dat daarom de schoenen niet meer aan gingen, dit is echt laksheid van de ouders en daarmee verslechtering voor het kind.
Na een gesprek bleek dat hier een grote sociale problematiek achter zat, de vader dronk en woonde niet meer met de moeder, hij accepteerde het zieke kind niet, hierdoor kan de moeder niet werken omdat er geen opvang is, moeder wil het kind graag elders onder brengen, maar daar is het nog te klein voor, het hoort nog bij de moeder te zijn.
Wij gaven de moeder een voedselpakket en geld voor de boda boda, meer kunnen we niet.

Een Hete, drukke dag maar o zo mooi om te doen.




DE AARDE KLEURT ROOD.


Alweer de 3e dag, de tijd vliegt.

BURA sanitary dispenserie.
Hier treffen we een moeder met haar kindje 3 maanden oud is ze.
Het kind heeft een geweldige schisis, niet alleen de lip maar ook het hele gehemelte is open.
Voeding geven ze met een lepel.
Het kind gaat op de lijst om zo snel mogelijk de lip te sluiten, en met 9 maanden wordt het gehemelte gesloten.

Verder kinderen met x- benen en o- benen, soms zo krom als een hoepel, allemaal op de lijst voor operatie.
Dankzij het transport fonds dat Anneke en Hanneke in het leven hebben geroepen, kunnen de transportkosten naar de kliniek voor de ouders betaald worden zodat dit geen belemmering is voor operatie, en de mensen dan ook werkelijk komen.

Onderweg vinden we een familie aan de rand van de weg, ze willen advies over de rolstoel die ze zelf!! hebben aangeschaft.
Hermien en Salina, een social worker gaan met de ouders mee om te kijken,ik ga verder op pad met Peter en Roy,we belanden bij Bura rehabilitation center, een soort werkplaats waar gezonde, dove en kinderen met het Down syndroom een 4jarige opleiding krijgen om in een naai atelier te kunnen werken.
Hier introduceer ik de washable sanitairy pads, de kinderen en hun onderwijzeres zijn dol enthousiast en ik laat 1 set achter als voorbeeld, ze kunnen het zelf gaan maken en verkopen als sponsoring voor de school.
Hermien kwam terug met een goed bericht, de ouders hadden de juiste rolstoel en na wat tips over hoe te onderhouden kregen we zelfs geld mee voor een sodaatje onderweg, deze mensen hadden het duidelijk beter.


Msorongo school, hier heeft zich enkele maanden geleden een drama afgespeeld.
In de buurt zijn waterputten en poelen.
Een Olifant,zwanger en van de groep afgezonderd om te bevallen heeft zich bedreigd gevoeld waarbij zij een leraar heeft gedood, een drama voor de school en ook het dorp.

Onderweg over de lange rechte wegen zien we ineens aan de rechter kant van de weg in de verte olifanten, we worden helemaal opgewonden en gaan op het dak van de ambulance staan om ze met het kijkertje goed te kunnen zien.
Na verder gereden te zijn, zien we tot onze verrassing een hele kudde de weg over steken. Pius de chauffeur trapt flink op het gaspedaal zodat we ze niet uit het oog verliezen.
Op afstand van 1 meter zien we de moeders met hun kroost bij de poel drinken, ik kan niet ophouden met foto's maken, dan wordt er met de oren geflapperd en gebruld, het is tijd om er van door te gaan omdat de dames niet van ons gecharmeerd zijn.


Op de valreep bij een school nog een vader heel blij gemaakt, hij kreeg een rolstoel voor zijn zoon, die we eerder deze week oppikten omdat er iemand was overleden en dus niet meer nodig was.
De vader zou hem zelf opknappen, meteen een uitgebreid simson bandenplaksetje mee gegeven.

We vervolgen onze weg.
Het is bloedheet en de hete wind waait als een föhn door de auto, je koelt er niet van af, maar zijn zelf rood gekleurd aan het einde van de dag.
Regelmatig wrijf ik het stof uit mijn ogen, en een slok water onderweg nemen is ook een uitdaging tijdens het gehobbel, regelmatig loopt er een straal in mijn nek.

Aangekomen in Taveta, de hoofdplaats bezoeken we de sanitairy dispensery waar een super dik klein kind op ons wacht, na veel gehannes met de weegschaal komen we er uit dat het kind 30 kilo weegt terwijl het maar 20 kilo moet wegen volgens de score.
Een groot probleem, want hoe krijg je die kilo's er weer af?

Op weg naar ons onderkomen een glimp van de KILMAMJARO opgevangen.
De lucht is zo vol van stof dat het lijkt alsof het altijd mistig is.



EEN GLIMLACH ZEGT MEER DAN DUIZEND WOORDEN.


Voor vertrek 's morgens even naar de Apotheek, zo hier en daar hebben we op scholen de verband en medicijnen dozen goed aangevuld zodat er weer iets moet worden aangeschaft.
De ene apotheek berekend Mzungu prijzen (mzungu = blanke/vreemdeling)en vraagt 730 shilling voor een pot met 1000 paracetamol tabletten, het andere hokje dat apotheek is berekend me maar 360 shilling, wat een verschil, de keuze is dus snel gemaakt.

Het ontbijt is ieder ochtend weer een verrassing, worden het bonen, chapati's, hard ei, soep, omelet, m'hambra's of oliebollen? Soms is er keuze soms niet en dan neem je wat er is.
Goed ontbijten is belangrijk omdat je soms de hele dag niets tegen komt.

We vervolgen onze route vandaag weer door de grote hete en droge vlaktes van de Taita Taveta.
De aarde kleurt rood, dan weer zwart.
Onderweg veel acacia bomen, baobab bomen en wat landbouw activiteiten, waaronder verbouw van vlas,hier heeft men het geluk dat er water is dat uit de Kilimanjaro vandaan komt.
We rijden door de uitlopers van Tsavo National Park en de wegen worden paden en de paden worden sporen, het lijkt wel alsof de wereld hier ophoud te bestaan.

Njukini hospital, midden op het platte land, we naderen grote groepen mensen die een bijeenkomst hebben en iedere keer weer over andere onderwerpen spreken.
Ook zit er een groep oudere dames die bezig zijn om banden te vlechten voor manden.
Er wordt hier veel vlas verbouwd waarvoor dit wordt gebruikt.
Ook deze vrouwen krijgen uitleg over de sanitairy pads.

Vervolgens wordt ik aangeklampt door een vader, ze zijn al bij Peter de fysiotherapeut geweest en hun kind Elektra is ook gehandicapt ze is 3 ½ jaar oud.
De vader vraagt mij of ze een special seat kunnen krijgen, ik leg ze uit dat ze hiervoor op de lijst gezet kan worden, aan het einde van de 3 weken bekijken we dan in samenspraak met Peter en Roy wie er het eerste aan toe is, en wie er al op de wachtlijst staan, je moet ook goed kijken naar de woon omstandigheden.
Dan valt me op dat het kind een loop oor heeft en rochelt, ik zoek de dokter op en vraag om er naar te kijken.
Dan komt de aap uit de mouw!!! het kind is al in geen 2 jaar meer voor controle geweest bij het consultatie bureau!! de ouders krijgen een flinke uitbrander van de dokter.
Meteen krijgt het kind Vitamine A druppels en een ontwormings- kuur.
Ik vraag de vader naar de reden van het onthouden van medische zorg voor het kind, zeker omdat het ook geestelijk niet goed is en als een slappe pop in je armen hangt.
We wonen op een half uur lopen!! NOU WAT!!! sommige ouders lopen wel 2 uur of meer.
Ik heb ze geprobeerd het belang van goede medische zorg bij te brengen en ga met ze naar het apotheek hokje voor de antibiotica, de oor druppels moeten ze zelf kopen omdat het ziekenhuis ze niet heeft, kosten 2 euro wat ze volgens de vader niet hebben, ik geef de man het geld en zeg dat ze wel meteen naar de apotheek moeten gaan om te starten met de behandeling.
Toch blijven de ouders maar dralen en gaan niet weg, wij hebben nog een bijeenkomst.
Ze staan bij een boda boda (brommer) en ik denk dat ze op de chauffeur wachten.
Wat blijkt.... de man is nota bene zelf boda boda driver en heeft dus wel degelijk de faciliteit om het kind te vervoeren voor de controles, wat een instinker is dit!!! of het kind een rolstoel krijgt is nog te bezien, eerst verder goed uitzoeken, zal Dominick een social werker doen.

We gaan weer verder want op het volgende adres wachten een paar nieuwe klanten zegt Peter.
Nou dit is een understatement.


Chala dispensery.

Wanhopig kijkt ze me aan, een meisje van 5 jaar, 10 jaar? wie zal het zeggen?
Meteen schieten de beelden van de foto's van Biafra kinderen me door het hoofd.
Het kind is omgeven met vliegen in haar mond/neus, die ze niet eens meer weg wuift.
De melk die de masaai drinken is niet verhit, en dus rauw en daar komen de vliegen juist op af.
In dit gebied is veel vee aanwezig, zodoende de vele vliegen.
Ik moet even slikken, wat een tragedie.
Uitgemergeld zit ze op de grond, totaal ondervoed is ze, wat moet hiervan terecht komen?
Een groep van wel 30 masaai kinderen met hun ouders/grootouders wachten op ons.
Het stinkt er verschrikkelijk en het is er vergeven van de vliegen zowel dood als levend.
We vragen de dokter om de ramen en deuren open te zeten zodat het wat kan ventileren, en een bezem om die honderden dode vliegen op te vegen in zijn kamer mag ook wel eens worden gebruikt.
Ik weet niet wat ik mee maak, hier zijn we uiteindelijk een paar uur bezig geweest en heb mijn medisch handelen weer in de praktijk kunnen brengen.
Er waren dus 30 masaai kinderen, van ver weg gekomen in de leeftijd van ½ tot 6 jaar, nog nooit enige medische zorg gezien dan wel gehad.
Niets vaccinaties!! medicijnen of iets dergelijks.
Mobilisers, dit zijn vrijwilligers uit de omgeving hebben er voor gezorgd dat deze mensen zijn gekomen, er volgen er de volgende ronde vast veel meer!!

De lokale dokter was al zo slim geweest om een lijst met namen te maken en de leeftijden.
Ik zag dingen die we wel uit boekjes hebben geleerd, maar nog nooit hebben gezien.
Voor de medici onder ons: Olifantiasis van de voeten, wanneer zie je dit bij ons ongelooflijk.
Tevens weer x benen, o benen, waterhoofden,zwaar geestelijk gehandicapt en zwaar ondervoede kinderen.
Ik ben onder de indruk.

Dan vraagt de dokter of ik hem wil helpen met inentingen geven.
Natuurlijk wil ik dat maar... oh wat zielig, dunne naalden zoals bij ons is er niet bij.
De kinderen laat ik bij de moeder op schoot liggen op de buik zodat ik de inentingen in de bil kan geven, veel gekrijs natuurlijk, ze zullen me als Mzungu wel vervloekt hebben.

Ook voelen kinderen aan onze huid, wie en wat zijn wij? we zijn niet bruin, ze hebben nog nooit een blanke gezien.
Na ons vertrek heb ik een goed gevoel, er zullen nu alleen maar meer kinderen gaan komen, eindelijk de medische zorg waar ze recht op hebben.

Het was heet en uitputtend,vooral door de hitte ,onze lunch voor deze dag?? 2 bananen en 1 liter water.

Dan willen de mannen nog vis gaan halen bij Lake Jibe, nog zeker 1 ½ uur rijden,ook nog 2 nijlpaarden gezien.



THANK GOD IT'S Friday.


Onze laatste dag deze week, niet veel klanten zegt Peter, alleen een paar op weg naar huis.
Het is uren rijden door de wildernis voor we weer op de weg zitten.

We komen in VOI waar we in het ziekenhuis naar een kind gaan kijken dat een afwijking heeft aan de benen, ongelooflijk wat ik te zien kreeg.


Alfred,14 jaar oud, woont samen met zijn broertje bij zijn opa en oma omdat de ouders en zijn tweeling broertje zijn overleden.
Zijn opa draagt hem veel op de rug.
Hij is doof en loopt sinds hij kan lopen op zijn knieen.
Er is een ernstige contractuur in zijn knieholten waar nooit iets aan is gedaan.
Geen onderwijzer of wie dan ook heeft ooit een dokter gezien of geraadpleegd.
De jongen heeft aangepaste houten krukken van goede kwaliteit.
Meteen komt hij op de wachtlijst voor operatie en het vervoer zal worden betaald door World Vision.
Dan bezoeken we de dovenschool nog waarop hij zit, en laten veel kleurboeken en potloden achter, het is een kleine groep en daardoor goed te overzien.
De kinderen zijn net met de lunch bezig en eten grote borden bonen met mais op met hun handen.

Onderweg terug, de mannen willen niet lunchen omdat we anders in de file gekte van Mombasa terechtkomen, toch onderweg wat bananen gekocht, blijken het geen zoete bananen te zijn maar Matoke bananen, die moet je koken en eet je als een soort aardappel, Jammer maar helaas!!
En de file gekte?? daar zaten we midden in.



Even een uitleg over MPESA.

MPESA is een soort simpel mobiel bankieren, ieder hokje in de dorpen heeft een eigen nummer, jij hebt ook een eigen code en zo kun je via de telefoon geld overmaken, en kunnen de mensen door het hele land overal geld opnemen bij de kantoortjes.

Deze betaling zal ook veelvuldig gebruikt gaan worden voor het betalen van het transport van de kinderen naar het ziekenhuis. Geld zal dan gestort worden naar de leraar van de school of anderen die er verantwoordelijk voor zijn, echter nooit aan de ouders zelf.



SCORE VAN DEZE WEEK:


2 werkelijke toezeggingen voor special seat.
4 voedsel pakketten uitgegeven.
medicijnen gekocht voor scholen,kinderen en onze ehbo doos.
12 sets sanitairy pads verspreid.
Veel!!!! nieuwe schrijnende gevallen gezien waar wat aan gaat gebeuren.
Olifanten gezien, een cadeautje!!!

En.. on uitwisbare indrukken opgedaan!!


EN WAT BETREFT DE BIJGEVOEGDE FOTO'S, IK HEB GEEN EXTRA ZIELIGE UITGEZOCHT VOOR JULLIE , WAT JE ZIET IS ECHT,!!! HET IS ZOALS HET IS!!!

Nu een plons in het zwembad, ik zit al tijden onder de ventilator mijn stuk te schrijven en ben flink bezweet.

De beste aankoop sinds tijden??? mijn Mini laptop, een uitkomst voor onderweg.


Karibu sana Carla.